Vieren

Jaja, net als menig gezin op Koninginnedag zaten ook wij aan de oranje tompoezen. Bij ons had dat een iets andere reden dan bij de meeste mensen... Wij hadden alweer wat te vieren. Beer heeft namelijk een nieuwe baan gevonden! Naar ruim een jaar zoeken is het ineens supersnel gegaan: in iets meer dan een week tijd had hij drie gesprekken en nu is er besloten dat ze hem graag willen hebben. Het contract moet nog getekend, maar daar hebben we vast een voorschot op genomen. Gisteravond zorgde ik dat ik bloemen en een kaart voor hem had, dat heeft hij ook voor mij gedaan toen ik mijn huidige baan kreeg. Vanochtend zei hij zachtjes dat hij - hoewel we Koninginnedag verder alleen maar wilden gebruiken om uit te rusten - toch wel erg graag een tompoes wilde. Hoefde niet eens per se oranje te zijn. Vooruit dan maar weer... Ik ben ze wandelend gaan halen, in de hoop dat het dan wel meevalt met de extra calorieën :-)

Maar ja... hoe eet je zo'n ding nu een beetje elegant?

Duizend dagen

Toen Hyves nog cool was, heb ik een uitgebreid profiel gemaakt. Het is erg mooi geworden en bestaat nog steeds, maar ik doe er niets meer mee. Inmiddels is zo goed als mijn hele vriendenkring (voor zover ze aan social media willen doen) overgestapt op Facebook. Stiekem vind ik Hyves leuker dan Facebook, omdat je je pagina veel persoonlijker kunt maken. Dat is niet alleen leuk voor jezelf, maar het maakt het rondneuzen op profielen ook veel leuker.

Eén van de gadgets die ik op mijn Hyvespagina heb staan, is een tellertje met hoeveel dagen je al verkering hebt. Het is er ook voor trouwen en samenwonen, maar dat was destijds allemaal nog niet aan de orde. Toevallig logde ik afgelopen vrijdag weer eens in op Hyves (ik weet eigenlijk al niet meer waarvoor) en toen zag ik dat het tellertje inmiddels op 997 dagen stond. Dat betekent dat we vandaag duizend dagen samen zijn!

Wat hebben we samen al veel beleefd sinds die bijzondere avond op de Parade: ik ging stagelopen bij het theater en kreeg een baan in Amsterdam, Beer studeerde af en vond ook werk, we gingen twee keer op vakantie, samen naar de Efteling, vierden ons tweejarig jubileum met een uitgebreide high tea en natuurlijk maanden klussen totdat we samen konden wonen in ons mooie huis.

Bij vrienden met langdurige relaties zie ik vaak dat ze, hoewel ze weliswaar onvoorwaardelijk voor elkaar gaan, ieder binnen die relatie toch heel erg hun eigen dingetjes hebben. Beer en ik hebben van het begin af aan gesteld dat dat ons voorbeeld was: samenleven en tegelijk je eigenheid bewaren en ruimte nemen voor jezelf. Dus samen naar een museum of een theatervoorstelling, maar een dagje winkelen of een biertje drinken met vrienden moet ook kunnen. Dat is dus nu al duizend dagen een prima recept gebleken.

Verwondering

In het huis van Beers ouders struinden we laatst door zijn jeugdfoto's en kindertekeningen. Hij had schattige boekjes met kleine verhaaltjes geschreven en getekend, toen hij ongeveer zeven jaar moet zijn geweest. De eigenwijze formuleringen, hoe de verhalen van de hak op de tak gingen: superschattig. Ik had uit alle boekjes wel een pagina kunnen fotograferen, op dit blog kunnen zetten en mijn vertedering breed uit kunnen meten. Of dan het briefje dat we vonden, met zijn liefste wens destijds: "Ik zou willen dat Desiree wegdreef in een bootje, zodat IK haar kon redden en dat ik dan een zoen kreeg." Het ging over een klasgenootje van de Montessoribasisschool. Een meisje dat hij al jaren niet meer gezien heeft. Meer dan deze paar zinnen erover zou saai worden om te lezen.

Veel mensen houden een blog bij over kleine, alledaagse dingen, om zich daarover te verwonderen en de schoonheid van het gewone te pakken, vast te leggen. Dat helpt ze stil te staan bij hoe mooi het leven is. Je kunt een gekke situatie fotograferen, een gesprek navertellen of iets alledaags beschrijven dat voor jou bijzonder is. Vaak moet ik even graven, maar daar in die boekjes lag zo'n stapel verwondering! Het zien hoe een kind de wereld beleeft en zich die eigen maakt, kan maken dat ineens alles bijzonder wordt. Ik probeerde Beer van het weekend uit te leggen dat ik me meer wil verbazen, met de brief als voorbeeld. Hij begreep me geloof ik niet goed, dat mijn wens met het inzien van de schoonheid van alledag te maken heeft, het niet willen leven op de automatische piloot. Het is zo makkelijk je te laten meeslepen met alle indrukken en gedachten die op een dag aan je voorbijtrekken...

Vandaag plaats ik een foto van mijn uitzicht vanuit de trein wanneer ik elke dag naar mijn werk ga. Ik hou er niet van om in de spits met de trein te reizen. Het haalt het slechtste in mij en mijn medereizigers naar boven. Maar dit uitzicht is iets waar ik me steeds opnieuw over verwonder en er dan weer van geniet.

Berlijn

Vandaag een jaar geleden waren Beer en ik in Berlijn. Het was ons tweede buitenlandse reisje samen. We hadden een heel andere 'strategie' dan tijdens ons eerste samentripje, naar Parijs. Toen wilden we gewoon zoveel mogelijk activiteiten (musea) in zo min mogelijk tijd stoppen. Op een terrasje zitten gunden we onszelf niet: we konden onze tijd beter besteden en bovendien word je belachelijk afgezet op de Parijse terrassen.

Naar Berlijn waren we iets langer en we hadden het wat minder strak gepland. "Neem ook de tijd voor Kaffee und Kuchen", had Beers moeder gezegd. Dat deden we en ook waren we minder ambitieus met onze museumbezoekwensen. Omdat we wisten dat Berlijn een hippe stad is (en met name de wijk Friedrichshain, waar ons hotel stond), probeerden we ook wat sfeer te proeven en Beer had zowaar zin om hier en daar mee een winkel in te gaan. Het KaDeWe is bijvoorbeeld natuurlijk echt iets dat je gezien moet hebben. Bovendien stonden in het reisgidsje dat ik voor mijn verjaardag had gekregen allerlei beschrijvingen van allerlei hippe winkeltjes en cafeetjes. Daarvan hebben we er een aantal opgezocht en we hebben ook zelf nog hippe tentjes ontdekt. Toeristenmeuk was er natuurlijk ook, maar die kon je vrij gemakkelijk negeren. Gewoon niet naar de souvenirshops bij de Brandenburger Tor en de restanten van de Muur gaan.

In Berlijn (en waarschijnlijk op meer plaatsen in Duitsland) zijn veel dingen die bijdragen aan de manier zoals ik wil leven. Wat opvalt, is de Duitse Grundlichkeit. Ik denk dat er door die Duitse hang naar degelijkheid meer ruimte is voor biologische voeding en spullen van hoge kwaliteit. Tegelijk zijn ze heel erg bij de tijd en hebben de (jonge) Berlijners dan ook een neus voor hippe dingen. Niet alleen in Friedrichshain, maar ook in andere Berlijnse wijken struikel je bijna over de hippe winkeltjes en biologische fastfoodtentjes waar je supergoedkoop heerlijk en verantwoord kunt eten. Het is vast ook erg fijn om met kinderen in Berlijn te wonen, want er is volop mooi en verantwoord speelgoed te koop (Legoblokjes gesorteerd op kleur en per blokje te koop, stoomtreintjes, ruime keus in smaakvol houten speelgoed). Ook worden er veel prentenboekjes verkocht die kinderen al jong kennis laten maken met klassieke verhalen, zoals Tijl Uilenspiegel en Hoffmanns vertellingen. Duitsers vinden blijkbaar een culturele opvoeding van belang. In de Neue Nationalgalerie merkten we overigens hoe gemakkelijk het je gemaakt kan worden een museum te bezoeken: het is tot 's avonds laat open (heel handig om naartoe te gaan als je rond het middaguur in Berlijn aankomt!) en in het museumrestaurant kun je zelfs volledige warme maaltijden eten (en daarna weer lekker verder kunst kijken natuurlijk). Zal allemaal ook wel te maken hebben met het feit dat Duitsers kunst en cultuur veel meer op waarde weten te schatten.

Beer fotografeert graag bijzondere mensen en rare opschriften. Daarvoor kreeg hij volop de kans. Ook probeerde hij soms, speciaal voor mij, lieve kindjes te fotograferen. Dat lukte niet altijd even goed, want kinderen zitten niet stil en als je ze zomaar op straat ziet, kun je ze dat ook niet vragen. Het viel ons op dat er in Berlijn veel hippe ouders (vooral vaders) met schattige kindjes zijn. Ook op het fotograferen daarvan legde Beer zich toe, maar het kan allemaal nog niet in het C/O Berlin hangen. Uit heimwee en omdat het alweer een jaar geleden is, heb ik een paar leuke fotocollages gemaakt. Ik hoop dat ze een beetje laten zien hoe fijn het in Berlijn is en waarom wij er zo graag nog eens naartoe willen.

De knip

Het is heerlijk om zo'n prachtig huis te hebben en te leven in een ruimte die je met zoveel zorg hebt gekozen en ingericht. Omdat we allebei van een studentenkamer kwamen, hadden we veel spullen (meubels e.d.) nog niet en daarnaast waren er natuurlijk uitgaven voor het klussen, de vloer, de gordijnen etc. Allemaal geen enkel probleem en we hadden gelukkig zoveel gespaard dat we tot op zekere hoogte gewoon konden aanschaffen wat we mooi vonden. Een boek, cd'tje of kledingstuk kon er hier en daar ook nog wel af, maar er komt een moment dat het je te hard gaat. En aangezien we nog steeds een paar grote uitgaven moeten doen, vinden we het verstandig om nu onze hand maar eens op de knip te houden.

Best lastig, want juist omdat ik altijd vrij spaarzaam ben, ben ik gewend dat altijd alles wel kan. We hebben genoeg mooie spullen, nog een weekendje weg in het verschiet (verjaarscadeautje van Beer!), dus we zullen ons heus wel vermaken. Maar ik gun het andere mensen ook om aan mij te verdienen. Soms zeg ik daardoor te snel iets toe. Zo vertelde een vriendin, die moeilijk aan werk kan komen, dat ze danslessen gaat geven bij mij in de buurt. Enthousiast had ik meteen al gezegd dat ik ook zou komen. Het bleek niet een workshop, zoals ik had gedacht, maar een hele cursusreeks met bijbehorend prijskaartje. Verhoudingsgewijs heel schappelijk, maar momenteel een te grote uitgave voor een impulsaankoop. Schoorvoetend vertelde ik haar dat ik toch niet kon komen. Best iets om je een slechte vriendin van te gaan voelen. Zonder de grote uitgaven van de afgelopen maanden was het geen probleem geweest. Ik bedenk maar dat als we nu even rustig aan doen met geld uitgeven, ik over een paar maanden wel weer onbezorgd op zoiets in zou kunnen gaan.

Rond datzelfde moment kreeg ik een aanbieding voor de nieuwe marathonvoorstelling van Toneelgroep de Appel in de brievenbus, voor snelle beslissers. Beer en ik hadden er graag naartoe gewild, 11 uur lang Herakles en ook nog mijn favoriete acteur die meespeelt, inclusief lunch en diner. Dat is natuurlijk genieten. Maar helaas gaat ook de vroegboekaanbieding momenteel boven ons budget. Het is wel raar om te besluiten zo'n evenement aan je voorbij te laten gaan, als je eigenlijk een vrij fanatieke theaterbezoeker bent. Ik voel me er stom over, omdat theaters en culturele instellingen in het algemeen natuurlijk juist nu veel bezoekers nodig hebben met alle bezuinigingen. En nu doe ik zelf net als waarschijnlijk heel veel andere mensen: het hoeft maar even iets meer te kosten en ik haak af. Als ik, die al zo betrokken is bij de culturele sector, al zo terughoudend moet zijn, hoe erg zullen andere potentiële bezoekers het dan wel af laten weten?

Verjaardagscadeau

Morgen is mijn eerste verjaardag in het nieuwe huis. Ik geef geen feestje, want verhuizen naast een vrijwel fulltime baan bracht al de nodige drukte met zich mee. Wel komen mijn ouders en een dag later mijn studievriendinnen met aanhang (Beers ouders zijn op vakantie, maar die zullen vast wel even bellen). Het verjaarscadeau van mijn ouders werd van de week al bezorgd: een schildersezel voor in het atelier (zolang dat kleine kamertje nog geen andere bestemming moet krijgen). Het is niet alleen een fijn hulpmiddel bij het vervaardigen van kunstwerken, het is eerst ook nog eens een bouwpakket. Bouwen voor grote meisjes: niet met mini-Legoblokjes, maar op grotemensenformaat, en met een fijne handleiding om te volgen (waar jongens zelf wat aan gaan klooien, volgens meisjes eerder netjes de handleiding als het om technische dingen gaat). Maarre... ik hoop wel dat Beer zo even komt helpen. Ik weet nu al niet welke schroefjes ik moet gebruiken...

Kledingruilfeestje en meer

Het is weer lente en dus kun je weer eens wat anders aan dan een dikke wolle trui: tijd om de kledingkast te inspecteren.

Het eerste naaikarweitje sinds ons samenwonen is alweer gedaan: Beer heeft vorig jaar een heel cool shirt van Desigual in een outlet in Berlijn gekocht, maar hij heeft het nog nooit gedragen. Door een kleerhanger in zijn kast was er namelijk een gat in gekomen. Op zich niet zo'n onoverkomelijk iets om te repareren, maar natuurlijk heb ik niet zomaar even zo'n obscure kleur garen in huis. Laatst dacht ik er eindelijk aan om het shirtje mee te nemen naar de markt (waar een kraam met allerlei naaispullen staat) en het daar gewoon even naast de klosjes garen te leggen. Eenmaal met het juiste garen in huis is het snel gepiept. Nu maar hopen dat hij het veel gaat dragen.

Over naar mijn kledingkast (strikt genomen dezelfde, want we hebben ieder de helft van de grote kast). In diezelfde week heb ik me bezondigd aan het kopen van twee mooie rokjes. Eentje bij de HEMA, in de aanbieding en een hele dure van Desigual - echt zo'n cool en fantasierijk merk! Ook meteen maar even een paar eenvoudige gympies aangeschaft. Van de winter wil ik graag schoenen van Camper, maar omdat die nogal duur zijn moet ik dan maar even goedkope zomerschoenen dragen.

En dan was er nog iets bijzonders: een vriendin hield een kledingruilfeestje. Dat wilde ik wel eens meemaken! Bij het verhuizen had ik al wat kleren in een doos gestopt waarvan ik dacht: "Te mooi om in de kledingbak te doen, maar ik trek het niet meer aan. Dat geef ik nog wel eens weg." Dit was een mooie gelegenheid om een ander daar een plezier mee te doen. In totaal zo'n tien meiden hadden hun kledingkast opgeschoond en we legden alles soort bij soort op een grote tafel bij elkaar. Truien bij truien, rokjes bij rokjes, etc. Om de beurt ging één van de dames een stapel showen. Als je een kledingstuk zag dat je wilde passen, hoefde je maar te roepen. Stond het? Dan was het van jou! Ook als meerdere mensen voor hetzelfde ding interesse hadden, ging dat heel harmonisch.

Ik vond het echt heel leuk dat iedereen de kleren zo mooi vond die ik had meegenomen. Sowieso was er een erg fijne sfeer, iedereen was zo lief voor elkaar en het was geen enkel probleem om met vrijwel allemaal onbekende meiden samen in een kamer te staan terwijl je je omkleedde en jezelf kritisch aanschouwde in de spiegel. Ik kende eigenlijk alleen de vriendin die het organiseerde, maar had al snel leuk contact met de andere dames. 's Avonds laat kwam ik thuis met de oogst van 2 hemdjes, 1 ART-rokje en 1 spijkerbroek (waar ik niets aan hoef te vermaken!). Laat de lente maar komen...