donderdag 30 juni 2011

Drie jaar

Gisteren vierden we ons driejarig jubileum. Bij de start van deze blog schreef ik al over wat vooraf ging aan ons samenwonen. Nu is die bijzondere avond op de Parade alweer drie jaar geleden. Toch lijkt het alsof we al veel langer bij elkaar zijn. Natuurlijk was er weliswaar al eerder onze vriendschap. Maar dat lieve smsje, voor mij het bewijs dat hij het meende...zo bijzonder, zo speciaal. Nu voelt het alsof we al ons halve leven samen zijn, als vanzelfsprekend. Niettemin is een moment als dit goed om even bij stil te staan.

maandag 27 juni 2011

Oh ja, daarom ook alweer

Tja, die mooie testbeeldklok. Vervolgens moest ik mijn jonge bezoek uitleggen waarom dat nou zo grappig is, zo'n klok met al die strepen en kleurtjes. Het meisje op de foto hiernaast vroeg me ernaar. Ze is nu al wat ouder dan op het plaatje hoor,  maar dit is toen ik nog wel eens op haar paste. Ze wist wel dat het testbeeld iets van vroeger was.

Ik probeerde te zeggen waarom ik er een nostalgisch gevoel bij heb. Dat had ik nog niet eerder onder woorden gebracht. Als vanzelfsprekend vertelde ik dat ik het vaak zag als we zaten te wachten totdat de kinderprogramma's kwamen. Die kwamen altijd het eerst, aan het einde van de middag. Eerder op de dag was er geen uitzending en dan zag je dit. Daarom heb ik er misschien meer een herinnering aan dan grote mensen van destijds, die zagen het veel minder omdat er al programma's te zien waren als zij de tv eens aanzetten. Terwijl het eruit floepte wist ik dat dàt het inderdaad was. Het was voor mij aldoor zo duidelijk dat ik het niet eens in woorden bedacht had en er niet bij stil had gestaan. Een kind om je heen vraagt je om uitleg en dwingt je op die manier stil te staan bij wat je vindt en doet.

Oh ja, bedacht ik me. Daarom wou ik ook alweer graag kinderen: door dit soort voorvalletjes sta je bewuster stil bij het een en ander en geniet je er daardoor (denk ik) ook meer van. Erg leerzaam bovendien. Op jouw beurt leer je je kind ook van alles om zijn weg te vinden in deze wereld. Het lijkt me fantastisch om zo direct getuige te zijn van hoe iemand zich ontwikkelt en daar ook nog (enigszins?) aan bij te dragen. Zo help je elkaar, ieder op zijn eigen manier. En iets met liefde doorgeven.

zaterdag 25 juni 2011

Nog meer huis

Toen we de bank en de salontafel kregen zijn er meteen nog wat klusjes in huis verricht, zoals het ophangen van rekjes, spiegel e.d. Nog steeds is niet alles klaar en dat vinden we zelf niet zo'n probleem. We zijn het tijdelijke karakter van een studentenkamer gewend, waarbij veel dingen maar een noodoplossing zijn. Beer en ik vinden het juist leuk om ons interieur, stapje voor stapje, samen op te bouwen. Maar wat voelt het comfortabel als je een natte handdoek niet over een deur, maar gewoon op een rekje kunt hangen. Dit soort kleine dingen maken dat je huis nog meer een huis is geworden. En wat een luxe als je toch eindelijk in de spiegel kunt zien wat je eigenlijk bij elkaar hebt aangetrokken! En ja, hij hangt eindelijk: onze fantastische testbeeldklok!


donderdag 23 juni 2011

Hangen

Endelijk kunnen we dan lekker hangen op de bank. Alweer een tijdje geleden brachten we samen een bezoek aan IKEA voor wat kleine spulletjes (bijzettafeltje, dekbedovertrek etc.), maar ook om ons te oriënteren op een mooie salontafel en een bank. We wilden die nog niet direct kopen, want we waren eerdere grote uitgaven nog nauwelijks te boven. Uiteindelijk hakte Beer de knoop door - in euforie om zijn nieuwe baan? - en haalde samen met de Toneelman het één en ander op met een Boedelbak.

Dat dit dé bank voor ons moest zijn, werd ons duidelijk toen we in de IKEA op het showmodel zaten te overleggen over de indeling van ons huis. Daar waren we zeker een halfuur mee bezig en toen zat de bank nog steeds lekker.

Deze salontafel was de mooiste van de hele IKEA (in de categorie 'met een plank voor tijdschriften eronder', want dat wilden we per se) en ik had me eigenlijk nog niet bedacht of ik hem bij de bank vond passen. Beer had daar echter geen twijfels over en schafte hem tegelijk met de bank aan. En eigenlijk vind ik het nu dan ook perfect zo. In de hoek zie je nog wat klusspullen liggen (er moet nog een stoel geschilderd). Als alles helemaal af is zal uiteraard een uitgebreide 'fotoreportage' volgen. :-)

dinsdag 14 juni 2011

Tweeverdieners en bijstandstrekkers

Van de week mocht ik laat opblijven van mezelf, want Beer was naar een feestje en zou rond 01.00 uur thuis zijn. Ik trakteerde mezelf op wat 'gezap' langs uitzendinggemist.nl en keek twee boeiende documentaires over uiteenlopende mensen. Allbei hadden ze met werk te maken.

De eerste was de thema-uitzending 'Kroost en carrière, tweeverdieners in de knel'. Ik zag mensen die het súpergoed voor elkaar hadden, worstelden met het idee hun kinderen aan een ander over te laten en tegelijk met de liefde voor hun vak, en een moeder die haar baan opzegde om meer bij haar gezin te zijn. Een duivels dilemma: kind of carrière. Wie thuis kan werken lijkt een bofferd. In sommige banen kan dat nou eenmaal niet. Uit deze docu bleek echter dat ouders daar ook behoorlijk gestresst van kunnen raken omdat privé en werk makkelijk door elkaar gaan lopen. Maar dan, verscheurd worden door je kind zijn verjaardag op de crèche te moeten laten vieren en toch zo graag je eigen bedrijf overeind willen houden waar je zo hard voor gewerkt hebt. Dat is toch ook niet best? Behalve met het stel dat geen begrip kon opbrengen voor ouders die het minder goed konden regelen dan zij, kon ik met iedereen meevoelen. De thema-avond gaf een helder kijkje in tweeverdienersgezinnen. Erg leerzaam.

Get Microsoft Silverlight Of bekijk de flash versie.

De andere documentaire keek ik op aanraden van Beer. Deze ging over mensen die bij de bijstand aankloppen en mogelijk in een re-integratietraject kunnen worden geplaatst. Omdat ik voor mijn werk nog wel eens teksten corrigeer over dit onderwerp, leek het me interessant te zien over welke mensen van vlees en bloed die papieren rapporten nou eigenlijk gaan. Bij deze docu ging echt een wereld voor me open: dat mensen denken weg te komen met 'mijn vrouw kan niet alleen zijn, dus ik kan niet werken' (zonder doktersverklaring o.i.d.) en andere bizarre smoezen. Wel sneu voor die meneer trouwens dat hij uiteindelijk dozen moet gaan vouwen terwijl hij waarschijnlijk veel meer kan. Het wordt niet duidelijk waarom hij niet ergens anders geplaatst kon worden. Ook dit is een heel goed gemaakte documentaire, die zowel een sterk beeld geeft van de cliënten als van de medewerkers van de sociale dienst. Je moet toch ook wel sterk in je schoenen staan om daar te werken, zeg!

Get Microsoft Silverlight Bekijk de video in andere formaten.

Heel bevreemdend om deze twee documentaires achter elkaar te bekijken. Veel kijkplezier! (Klik op het bericht als je vanuit de startpagina niets kunt zien)

zondag 12 juni 2011

Bijenmarkt

Hoewel ik bijen - hoe belangrijk ze ook zijn voor de voortplanting van allerlei plantensoorten - enge steekbeesten vind, toog ik afgelopen zaterdag toch naar de Leidse Bijenmarkt. Behalve handel in bijenvolkjes, bijenwaskaarsen, bijenhoning, honingzeep en andere 'bijproducten', werden er namelijk ook mooie stenen, kleding van biologisch katoen, handwerkspulletjes en allerlei andere fijne altodingen verkocht. Verder luisterden folkmuziek en demonstraties van oude ambachten het geheel op. Echt erg mooi weer was het niet, maar het was een sfeervol en gezellig gebeuren en ik heb weer heel wat leuke initiatieven in de regio leren kennen. Ook nog mooie stenen voor Beer en mezelf gekocht. We hebben allebei als kind stenen verzameld en daar hebben we nog een plannetje mee, samen met de stenen die ik op de Bijenmarkt gekocht heb. Wordt vervolgd dus...

vrijdag 10 juni 2011

Bij het kanaal naar links

Kort geleden waren we naar de nieuwe voorstelling van Alex van Warmerdam, 'Bij het kanaal naar links'. Al dagen zit ik te broeden op wat ik daar nou eens voor intelligents over kan schrijven op dit blog. Ik merk dat ik de lat hoger wil leggen voor mijn schrijfseltjes, maar des te minder valt er hier te lezen. Misschien moet ik gewoon alleen maar zeggen dat het mooi was. En dat er geweldig in werd geacteerd, vooral door Pierre Bokma. Maar ook door Annet Malherbe bijvoorbeeld. Het verhaal ging over de laatste zes blanken, die in onmin met elkaar leven en voor de keuze staan zich wel of niet met elkaar te verzoenen, tot behoud van het blanke ras. Een heerlijk bizar verhaal, bij vlagen erg grappig ook. Hoewel ik eigenlijk nog wel iets absurders had verwacht. Meer zwarte humor misschien. Niettemin hebben we genoten, Beer en ik. Van Warmerdam neemt je weer mee in zijn eigen universum, vol rare intriges en karakters. Nu maar hopen dat zoiets straks nog gemaakt kan worden, met de kaalslag in de culturele sector die de regering in petto heeft, zoals vandaag bekend geworden is...