vrijdag 29 juli 2011

Deze week zag ik... mijn schoonouders

Beers ouders hebben een rondreis door de Provence gemaakt. Terug in Nederland moesten ze na een paar dagen alweer op reis naar Texel en weer naar Frankrijk voor een bijzondere verjaardag. Al met al had Beer zijn ouders al maanden niet gezien. Afgelopen week kwamen ze eindelijk weer eens bij ons op bezoek. Een mooie gelegenheid voor het eerste baksel in de nieuwe oven: brownies! Ik heb erbij geëxperimenteerd met chocoladeglazuur en Prinzessin Lilifee-hartjes. Het zag er helaas minder netjes uit dan ik hoopte, maar ze smaakten er niet minder om. Verder even een foto van de mooie bloemen en het grappige Pylones slabestek dat we kregen.





Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

woensdag 27 juli 2011

Lunchpauze - Rood

Als je in het centrum van Amsterdam werkt, hoef je je nooit te vervelen tijdens je lunchpauze. Meestal lunch ik samen met collega’s op kantoor, maar soms ga ik een half uurtje shoppen. In deze rubriek vertel ik jullie elke week over één van de leuke adresjes waar ik graag even in mijn pauze naartoe ga.

Rood is een schattig winkeltje in de Amsterdamse Warmoesstraat.  Het is opvallend dat deze straat vol coffeeshops, sexwinkels en andere stomme dingen voor toeristen toch een paar bijzonder leuke winkeltjes herbergt. Eén ervan is dus Rood, waar je vrolijke kitsch en schattige cadeautjes kunt kopen. Kleding, tassen, servies, flamencoschoenen en allerlei andere spullen waarvan je van tevoren niet kon bedenken dat je ze nodig had, maar die toch wel errug leuk zijn. Het aanbod in deze winkel is dus veelzijdig, maar alle producten hebben één overeenkomst: de kleur rood. Uit de verte zie je al aan alle op straat uitgestalde koopwaar dat het er een gezellige boel is.

maandag 25 juli 2011

Liefs van Beer - Prachtige paprika's

Sinds Beer bij zijn nieuwe baan aan de slag is, komt hij elke dag thuis met hele verhalen. Om te beginnen krijg ik elke dag een gedetailleerde uiteenzetting van de problemen die hij allemaal moest oplossen en vaak vertelt hij dan vervolgens hoe hij dat heeft gedaan (of wat hij allemaal geprobeerd heeft, maar dat het nog niet is gelukt). Hij werkt in een klein team en dus hoor ik ook elke dag wel het een en ander over de mensen waarmee hij samenwerkt. Laatst heeft hij zijn collega's nogal verrast toen bleek dat hij niet wist hoe een paprika groeit. "Ik las iets in de krant over een paprikakwekerij," vertelde hij. "En toen vertelde ik dat het me zo verbaasde dat er eerst een bloem groeit, en daarna pas een vrucht. 'Dat jij dat niet weet, met jouw opleiding', zeiden ze toen. Is dat nou zo raar?"
Het is niet dat hij biologie ofzo heeft gestudeerd, dus met zijn opleiding heeft het niets te maken. Ikzelf wist het wel omdat ik als kind heb gezien hoe de peren in onze perenboom groeiden. Dus ik vroeg hem of zijn ouders misschien ook vruchtbomen hadden gehad. "Ja," zei Beer. "Dat wel, we hadden een appelboom in de voortuin. Maar... dat was gewoon iets groens waar je langs moest om bij interessantere dingen te komen. Bij de boeken in de bibliotheek bijvoorbeeld." Blijkbaar heeft hij destijds weinig boeken over natuur geleend in de bieb.

vrijdag 22 juli 2011

Deze week zag ik... een metamorfose

Toen een goede vriend van Beer in dezelfde periode als wij gingen samenwonen, hadden hij en zijn vriendin ineens sommige spullen dubbel. Wij hadden een aantal dingen juist ineens niet meer. Toen Beers vriend dat hoorde, kregen we van hen een uitstekende oven die over was. De oven heeft een tijdje op een campingtafeltje moeten staan, waardoor we hem nog niet in gebruik konden nemen:


Mijn vader had namelijk al een tijdje geleden beloofd om een kastje voor ons te maken, waar het ding (en het koffiezetapparaat en de waterkoker) op zouden kunnen staan. Het duurde even om een geschikte dag te vinden om de materialen bij ons thuis te krijgen. Afgelopen week kon hij dan eindelijk bij ons aan het werk:


Het resultaat is een kleine metamorfose in onze keuken. Het is een flinke kast geworden, dus we hebben er ineens veel meer ruimte bij. Spullen wisselen van plaats en dat verhoogt niet alleen het gebruiksgemak, maar toch ook wel de sfeer in onze keuken:

 

Meteen hebben we deze gelegenheid aangegrepen om ook maar eindelijk het magneetbord op te hangen en - zoals ik eerder deze week al vertelde - eindelijk die mooie weegschaal te kopen waar we onze zinnen al een tijdje op gezet hadden. Zo heeft de keuken weer een persoonlijker tintje gekregen.



Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

woensdag 20 juli 2011

Thuiskok

Onze keuken heeft een kleine metamorfose ondergaan (waarover later meer), en om dit wat extra luister bij te zetten, mochten wij van onszelf deze mooie weegschaal kopen. Ik vind hem echt supergoed in onze keuken passen: lekker kleurig en semi-ouderwets. Van zo'n mooi ding krijg je toch meteen zin om lekker te gaan kokkerellen in je keukentje. Bij voorkeur cake en koekjes bakken, want daarbij luistert het heel nauw hoeveel gram je van iets erin doet. Dat maakt een aankoop als deze extra nuttig. Een bakblik ontbreekt echter nog, dus mijn uitsloverij moest zijn weg vinden in het avondeten. Lekker naar de markt voor wat verse peterselie en nog wat fijne spulletjes van de natuurwinkel, dan lijkt het al gauw alsof je ineens heel goed kunt koken. ;-)
Met de uitsloverij viel het namelijk nog best mee. Meestal eten wij 'prutjes': snelle rijst- of pastagerechten met groenten. Hartstikke handig als je half daas uit kantoor en de trein komt. De uitsloverij school er vooral in dat wij een nieuw prutje aten. In de AllerHande vond ik dit smakelijke recept, waarbij ik overigens uit vegetarische overwegingen de chorizo heb weggelaten (weet iemand een goed vega alternatief?) Volgens AH moest je er brood bij eten, maar dat leek me niet zo'n goed idee. Dus probeerde ik nog iets nieuws, namelijk bulghur, een soort graan dat ongeveer dezelfde bereiding kent als couscous. Als toetje hadden we heerlijk vers fruit van de markt. Dat hoef je alleen maar te wassen en in een mooi contrasterende kleur schaal te gooien om het er goed uit te laten zien (een betere foto kon ik helaas niet maken, want deze schaal ging heel snel leeg!).


maandag 18 juli 2011

Hoe de stof de geest kreeg

Het indrukwekkendste boek dat ik de afgelopen tijd heb gelezen, is 'Hoe de stof de geest kreeg', van antroposofisch huisarts Arie Bos. Hoewel het een dik boek is, en wetenschappelijk en bèta met dingen over dna enzo, bleef ik doorlezen alsof het een spannend avonturenverhaal was. Ik moest gewoon weten hoe het afliep.

In zijn boek gaat Bos ervan uit dat niet het samengaan van moleculen leven voortbrengt, maar juist dat het leven deze moleculen samenbrengt. Om dit te laten zien, neemt hij je in zijn boek mee langs een scala aan wonderen der natuur en soms door de wetenschap nog onverklaarde fenomenen. Wat me bijzonder raakte, was de beschrijving van verschillende dieren (apen, maar ook bijvoorbeeld vogels) die in staat bleken om taal te leren, inzicht hebben in symboliek of empathie voor andere dieren blijken te hebben. Vervolgens wil je natuurlijk erg graag weten waarom dit alles een bewijs is voor de theorie van Bos. Je krijgt dan nog veel minder toegankelijke stukken te lezen (desgewenst met hele uiteenzettingen over epigenetica), maar je blijft gegrepen.

Uiteindelijk weet de schrijver het weer toegankelijk te maken door in het laatste hoofdstuk de opzet van een kroeggesprek te kiezen. In de dialoog die hij daar aangaat, komt hij naar mijn smaak te weinig terug op de eerder in het boek aangehaalde fenomenen, maar zijn uiteindelijke conclusie is duidelijk. Na het lezen wil je eigenlijk meteen verder op onderzoek uit, bijvoorbeeld alle aangehaalde bronnen gaan lezen. Al ben ik bang dat die een stuk minder toegankelijk zijn dan dit boek. Het geeft in elk geval maar weer eens aan in wat voor wonderlijke wereld wij leven.

vrijdag 15 juli 2011

Deze week zag ik... een stageverslag


Even een paar dagen vrij om tot rust te komen. Heerlijk. Lekker niets aan je hoofd, een beetje chillen en alleen doen waar je zelf zin in hebt. En dan opeens heb je een MISSIE. Een VAKANTIEMISSIE. Toevallig (?) moest ik tijdens de aanhoudende regen van de week ineens aan mijn onafgemaakte stageverslag denken, dat ik van mijn theatermarketingstage (nu een kleine twee jaar geleden) heb geschreven. Dat is het nadeel wanneer je een stage niet vanuit een opleiding doet. Dan was het natuurlijk allang af geweest, anders had ik er geen punten voor gekregen. Het was natuurlijk ook juist een voordeel omdat het nu heb kunnen schrijven zoals ik wilde. Niet aan de hand van bepaalde opdrachten, maar alles wat ík belangrijk vond. Dus compleet met sfeerverslagen en persoonlijke bespiegelingen bij de harde feiten.

Ik las alles nog eens door en ineens dacht ik... ik ga het afmaken! Ik was er eigenlijk al verder mee gekomen dan ik me herinnerde en had al puntsgewijs wat dingen opgeschreven die ik er nog in kwijt wilde. Sommige dingen staan me nog zo levendig voor de geest en het is heerlijk om alsnog verder te gaan om alles op te schrijven. Zou het dan toch nog af komen, twee jaar na dato?


Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

woensdag 13 juli 2011

Boomhut


Ik kijk door het raam naar buiten en zie dit prachtige groene uitzicht. Even lijkt het of ik me in een reusachtige, bijzonder comfortabele boomhut bevind. Als kind wilde ik altijd graag een boomhut. Dat had ik van kinderen op tv gezien, bij de VPRO op zondagochtend. Ik wist alleen niet hoe ik die moest bouwen en daarom had ik ook graag een grote broer gehad, zodat die me dan kon helpen (en hij was nog voor veel meer andere dingen handig geweest). Ik vertel Beer van mijn boomhutgevoel en we fantaseren verder... "Boomhut met internet," zegt hij. Mooie titel voor een kinderboek.

Het is natuurlijk belachelijk om je flatje een naam te geven, dat doe je alleen bij grote landhuizen of op z'n minst bij een twee-onder-een-kap-woning. Anders zouden we wel een bordje met 'De Boomhut' boven onze deur kunnen hangen. Beer vindt het geen goed idee, hij is meer voor 'Huize Parkzicht'.  Ook een prachtnaam natuurlijk. ;-)



maandag 11 juli 2011

Over het IJ

Zolang het nog bestaat, gaan we, hebben we afgesproken. Telkens lijkt de toekomst van het locatietheaterfestival in Amsterdam-Noord onzeker, maar gelukkig konden we er ook dit jaar weer van genieten. Ik leerde het Over het IJ-festival kennen door mijn recensiewerkzaamheden, en na mijn verhalen (en recensies?) werd ook Beer enthousiast. Sindsdien wil hij elk jaar mee. De meest bijzondere voorstellingen hebben we gezien: theater in de bomen van een park ergens in Amsterdam-Noord; Roos van Geffen die haar publiek in een houten kijkkast contronteerde met diverse acteurs en vooral met zichzelf; Boukje Schweigmann die met haar dansers een sierlijke strijd durfde aan te gaan met drie grote wieken; theater op de Greenpeaceboot over het leven onder water... zo kan ik nog wel even doorgaan.
 
Ook dit jaar was er weer genoeg te genieten. Het contrast van het strakke, industriële karakter van de NSDM-werf en de dynamische, fantasierijke voorstellingen is op zich al interessant. Dat bleek maar weer tijdens de voorstelling 'Mensch' van Anoukvandijk.dc: prachtige, veelzijdige dans in een enorme, robuuste loods. Dit stuk was ook op Oerol (Terschelling) te zien in een natuurversie, maar dit was de stadsversie die we zagen. Een voorstelling over verbinden en buitensluiten, waarin duidelijk wordt dat iedereen de buitenstaander kan zijn.


Elk jaar doen wij ons best om wat aardige plaatjes te schieten van de festivalsfeer en eventuele theatrale acts. Het liefst zou je natuurlijk tijdens de voorstellingen zelf fotograferen, maar dat is helaas niet de bedoeling. Zo missen jullie het mooiste en moeten jullie het met onze kiekjes doen (voor wie het nog niet wist: als je op de foto's klikt, krijg je ze groter te zien), die eigenlijk de sfeer niet goed weergeven. Maar ja, tot en met 17 juli kun je natuurlijk ook zelf even een bezoekje aan Over het IJ brengen!

donderdag 7 juli 2011

Liefs van Beer

Soms kan Beer heel schattige dingen zeggen. Ik ga proberen ze hier met jullie te delen als ze grappig genoeg zijn. Laatst zag ik dat hij in zijn deel van de kledingkast een vreemd opgepropte stapel kleding had liggen. Het bleek dat hij geprobeerd had de kleren een soort van op te vouwen, maar omdat hij dat niet strak en gestructureerd had gedaan, bleven de kreukels erin zitten. Toen ik tegen hem zei dat hij op deze manier loos werk deed en de functie van het opvouwen niet benutte, zei hij: "De functie van opvouwen is toch om te zorgen dat je moeder niet kwaad wordt?" Inmiddels geef ik hem af en toe opvouwinstructies...