maandag 31 oktober 2011

Weerzien

Beer had een reünie van zijn oude basisschool. Voor hem is dat dan ook meteen een weerzien met het dorp waar hij is opgegroeid. De vrienden die er woonden zijn verhuisd, zijn ouders wonen er niet meer en ook hijzelf is er in zijn studietijd vertrokken. Hij doet nooit nostalgisch over zijn dorp, waar hij volgens eigen zeggen niets meer mee heeft, maar plaatste wel meteen deze foto op facebook en was het hele weekend vol van de reünie. Kennelijk doet het hem toch wat om daar weer te zijn.

Zijn twee vrienden die hij op de basisschool heeft leren kennen en die hij regelmatig ziet, waren er ook. Maar hij vond het ook erg bijzonder om een aantal klasgenoten na zoveel jaren weer te zien. Soms zag hij in hen meteen het kind van vroeger, anderen herkende hij niet direct terug. Zelf werd hij telkens herkend vanwege zijn postuur en de grote blauwe ogen die hij nog altijd heeft. Zodoende werd hij veel aangesproken, ook soms door mensen van wie hij niet meteen wist wie het waren.

Hij vond het frappant te zien hoe sommige mensen zijn veranderd qua karakter. Bijvoorbeeld een broer en een zus die zich zó verschillend hebben ontwikkeld, hoewel ze toch dezelfde opvoeding kregen. Het geeft weer te denken over wat een kind zelf 'meeneemt' (en hoe je daar dan aan komt) en wat je daar als ouder al of niet aan kunt sturen of toevoegen. 

vrijdag 28 oktober 2011

Deze week zag ik... een boekenmarkt

"Als jij nou iets moest inleveren voor een beurs voor een goed doel, wat zou je dan geven?" legde mijn collega me voor. Ik dacht aan de stapel boeken die Beer juist geselecteerd had om naar De Slegte te brengen. Het idee van een boekenbeurs was snel geboren. Boeken, kennis...welk goed doel zou daarbij passen? Het werd de IMC Weekendschool, dat kwam weer doordat ik meteen aan dit interview met Vincent Icke moest denken.

Op mijn werk hebben we een MVO-commissie. MVO staat voor Maatschappelijk Verantwoord Onder-nemen. Dat is ondernemen volgens de 3 P's: people, planet, profit. Kort gezegd houdt het in dat je probeert zo duurzaam en maatschappelijk betrokken je werk te doen. Nu is ons bedrijf echt ontzettend duurzaam: we hebben allerlei keurmerken voor milieuvriendelijkheid, iedereen komt met het OV, de fiets of te voet naar kantoor en nog zo wat van die dingen. Dingen waar veel mensen voor zouden moeten strijden als ze in een MVO-commissie zouden zitten, zijn bij ons al gemeengoed.

De milieuvriendelijkheid van ons bedrijf is één van de dingen waardoor ik er destijds ben gaan solliciteren, dus toen ik daar actief aan kon bijdragen door me kandidaat te stellen voor de MVO-commissie, heb ik dat meteen gedaan. Samen met een collega maak ik nu een jaar lang deel uit van deze commissie. Elk jaar zijn het weer andere collega's en die mogen helemaal zelf invullen wat ze gaan doen op het gebied van MVO. In ons geval mag het allemaal helaas niets extra kosten. Jammer voor sommige van onze ideeën, maar het maakt je ook inventief en op die manier leer ik er misschien nog wel meer van dan wanneer er wel een budget voor was. Eén van onze lowbudget-acties was dus de boekenmarkt van afgelopen week.


Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

woensdag 26 oktober 2011

Pompoen-broccolitaart

Om maar meteen met een herfstig recept te beginnen, start ik met deze zelfbedachte hartige taart. Deze taart is geschikt als hoofdmaaltijd voor vier personen. Maar je kunt ook smalle sneetjes snijden om het als borrelhapje op te dienen. Helaas missen jullie het pittoreske plaatje van zo'n mooie hele pompoen op de foto, want van de week heb ik de helft van de pompoen al voor een ander gerecht gebruikt.


Voor dit recept heb je nodig:

5 plakjes bladerdeeg,
een halve pompoen,
1 prei, 1 broccoli,
2 eieren,
100 gram geraspte kaas,
kerrie, koriander en zout,
een klontje boter en een snufje bloem

(de paprika op de foto mocht er ook in omdat-ie op moest,
maar de taart kan ook prima zonder)


Eerst begin je met alle groenten te snijden. Voor de pompoen kan dit nogal een zwaar werkje zijn. Gebruik dus een scherp mes. Ontdooi ondertussen het bladerdeeg.


Kook de pompoen en de broccoli totdat ze zacht zijn (zoals je ziet, vind ik dat dat heel goed in dezelfde pan kan). Roerbak ondertussen de prei (en paprika) zachtjes en bestrooi deze met zout, koriander en kerrie. Tegelijkertijd kun je het bladerdeeg verwerken.


Vet hiervoor een springvorm in met het klontje boter en bestrooi de vorm vervolgens met het snufje bloem. Dit moet zowel de randen als de bodem bedekken en zorgt ervoor dat de taart makkelijk loslaat als je hem uit zijn vorm wilt halen wanneer hij gaar is.


Bekleed de springvorm met het bladerdeeg. 'Lijm' de losse stukjes aan elkaar met wat water. Prik vervolgens gaatjes in de bodem met een vork.


Nu alle groenten gaar zijn, hussel je ze door elkaar in een grote pan. Meng ook de twee (nog rauwe) eieren door dit mengsel. Als alles goed door elkaar zit, kan de vulling in de met bladerdeeg beklede springvorm.


Dek het geheel af met geraspte kaas.


Na 50 minuten in een oven van 180 graden Celsius is de taart klaar.


Eet smakelijk!


Cahier de mes recettes


Deze receptenschriften zijn van het Franse merk La Marelle, één van mijn favoriete merken voor kaarten, schrijfwaren en dat soort dingen. Er zijn een aantal illustratoren die voor La Marelle werken. Van sommigen vind ik hun werk niet zo denderend, maar van de meesten is het heel fantasievol en inspirerend. Vaak koop ik er cadeautjes of kaarten van voor anderen, maar zelf had ik nog niets van dit merk. Dat komt denk ik omdat de meeste La Marelle-spullen vooral mooi zijn en niet bijzonder handig ofzo. Dat koop je niet zo gauw voor jezelf. Deze schriften leken me dan nog wel enigszins nuttig. Het is leuk om je favoriete recepten, die vaak overal en nergens vandaan komen, met de hand in zo'n schrift te schrijven en op die manier te bundelen. Ik had al eerder een dummie van de Witte Boekenmarkt, met zo'n mooie harde kaft en vanbinnen van dik tekenpapier. Daar heb ik al eerder geprobeerd een zelfgemaakt kookboek van te maken. Maar sinds de verhuizing heb ik het nergens meer gezien...

Alle recepten die ik in deze schriften ga schrijven, zal ik ook publiceren op dit blog. Ik weet nog niet met welke regelmaat ik dat zal doen, maar mijn streven is om minimaal één keer per maand een recept te publiceren en dan te kiezen voor iets dat met het seizoen te maken heeft. Hopelijk hebben jullie net zoveel zin om die gerechten te maken als ikzelf.

Eet smakelijk!

dinsdag 25 oktober 2011

Oma

De foto hiernaast heb ik vorig jaar gemaakt, toen ik met Oma een herfstwandeling maakte. Ik weet dat ze niet herkenbaar op mijn blog zou willen, dus ik plaats deze foto waar je haar op de rug ziet. Nu alles vol ligt met gekleurde blaadjes en ik de herfst ruik zodra ik 's ochtends de buitendeur opendoe, krijg ik weer zin om herfstwandelingen te maken.

Nog elk jaar kan ik blij zijn met het zien van paddestoelen, het vinden van kastanjes en vooral met het lopen door een grote stapel aangeveegde herfstbladeren. En dat die dan allemaal opwaaien en zo'n ruisend geluid maken, heerlijk! Met Oma is door het bos wandelen bovendien extra leuk, want ze weet heel veel van de natuur.

Waar Oma ook heel veel van weet, is van tekenen, schilderen en poppenspel. Vroeger was ze niet mijn Oma, maar mijn tekenjuf. Ook was ze poppenspeler in een poppentheater waar ik als kind veel kwam. Daarnaast is ze een heel goede vriendin van mijn ouders en heeft ook nog tekenles gegeven aan mijn vader toen hij nog een jongen was. Toen we (inmiddels alweer jaren terug) op oudejaarsdag bij haar op visite kwamen, net nadat we hadden gehoord dat mijn laatste echte oma overleden was, spraken we af dat zij voortaan mijn Oma zou zijn.

In bepaalde opzichten lijkt ze ook heel erg op die overleden oma: ze is eigenzinnig en kan als een blok ergens voor staan. Daarnaast kun je lekker gek met haar doen, houdt ze van dieren en heeft ze veel fantasie. Eerst wilde ze niet naar ons nieuwe huis komen kijken zolang er nog geen schilderijen aan de muur hingen. Dat was natuurlijk ook een beetje een grapje, maar ik ben heel blij dat we eindelijk een afspraak hebben gemaakt.

vrijdag 21 oktober 2011

Deze week zag ik... bruidstaart

Afgelopen week trouwden goede vrienden van ons. Beer had een prestigieuze opdracht: foto's maken van de bruiloft. Gelukkig was hij niet de enige en waren er nog twee andere vrienden van het bruidspaar die foto's maakten. Zo werd de verantwoordelijkheid die op zijn schouders lag niet te groot.

Doordat Beer graag zonder flits fotografeert (volgens de Dogma-regels), bleken er achteraf veel foto's bewogen te zijn. Hij was dagen bezig om achter de computer foto's te selecteren en bij te snijden (hij had er honderden gemaakt) om wat moois over te houden.

Daarbij waren ook deze foto's van de taart (die weer zijn bewerkt door mij, ehm...ik bedoel door Picnik). De taart was gemaakt door de moeder van de bruid, een dag van tevoren. Lijkt me best te doen: even oefenen met marsepeinen roosjes, van binnen 2 lagen cake en 1 laag fruit. Als je het een dag van tevoren kunt maken, kan ik dat best doen als wij ooit gaan trouwen.

Ik vind een bruiloft iets heel persoonlijks en zou me niet verplicht willen voelen tot bepaalde gebruiken 'omdat dat nou eenmaal zo hoort'. Liever zou ik er iets origineels van willen maken, een feest dat echt bij ons past. Zo'n driedubbele taart leek me bijvoorbeeld helemaal niets: zo'n pompeus geval dat voor veel geld door een of ander taartenatelier in elkaar geknutseld wordt. Fantasieloos. Plichtmatig. Maar nu ben ik om: zo'n taart als deze moet het worden en dan zou ik hem zelf willen maken!


Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.




woensdag 19 oktober 2011

De Zevensprong

Erg handig, zo'n IT'er in huis: Beer heeft een extra kabeltje aan de modem gemaakt, zodat we nu ook op de laptop kunnen internetten in de woonkamer (terwijl de ander in zijn/haar studeerkamer zit te internetten). Dat biedt perspectieven voor het lekker lui op de bank kijken naar uitzendinggemist.nl en allerlei andere mooie online filmpjes. De afgelopen week heb ik zitten genieten van De Zevensprong, een jeugdserie uit de jaren tachtig. Iemand is zo aardig geweest alle afleveringen in drie delen op te knippen en ze vervolgens op YouTube te zetten! Het is natuurlijk niet zo spannend als de eerste keer, maar toch nog steeds heerlijk om je in zo'n mysterie te verliezen. En om je te verkneukelen over de kleine dingetjes die langzaam ouderwets gaan aandoen: het vele theedrinken, moeilijk doen over iemand wel of niet met zijn voornaam aanspreken en vooral het op veel plaatsen ontbreken van een telefoon. 

Wil je de serie ook nog eens zien? Dan is hier het eerste deel van aflevering 1:  


zondag 16 oktober 2011

Zondag

"Zeg eens, wat willen jullie voor ontbijt... of moet ik soms ook havermout voor jullie maken?" Met die vraag ontstond onze zondagochtendontbijttraditie. We logeerden met Beers studievriendengroep bij vrienden op Texel. Onze gastvrouw at zelf elke ochtend havermout en leefde blijkbaar in de veronderstelling dat andere mensen dat een gruwelijke gewoonte vinden. Maar wat bedoeld was als 'doembeeld' en aansporing om snel te beslissen wat we wilden eten, bleek voor ons juist een interessante suggestie. We aten nooit havermout, gewoon omdat we er nooit aan dachten. Maar eigenlijk vonden we het wel heel lekker. De gastvrouw reageerde verrast op ons enthousiasme en korte tijd later zaten we aan een bord heerlijke havermout met kaneel, rozijntjes en wat niet al. 

Sindsdien maakte ik thuis af en toe weer havermout en vanaf het moment dat we samenwoonden was een nieuwe traditie geboren: op zondagochtend maak ik havermout voor ons beiden. Daarmee is Beers heldhaftige bijnaam 'croissantjesjager' een beetje in de vergetelheid geraakt. Wanneer we op zijn studentenkamer sliepen, maakte hij op zondag altijd afbakcroissantjes met gesmolten kaas ertussen, vaak vergezeld van een glas Appelsientje. Tja, ondanks dat we van tradities houden, kan het soms ineens tijd voor iets anders zijn. En dus zaten wij ook vanochtend weer aan een heerlijk havermoutontbijtje.

donderdag 13 oktober 2011

Luie stoelen


Het is nog maar kort dat deze hoek van onze woonkamer eruitziet zoals hierboven. Lang stonden hier nog schilderspullen en lag er afdekspul op de vloer. De rechterstoel moest namelijk wat worden opgeknapt. Na het vele opknapwerk aan het huis op zich, hadden we lange tijd niet zo'n zin om daar tijd voor vrij te maken. Maar nu is ons kamer dan helemaal klusspullenvrij. 

Ik vind het echt superfijn om deze stoelen in huis te hebben. Niet alleen zijn ze heel mooi en zitten ze lekker, maar ze zijn van mijn beide opa's geweest. Ze zijn er allebei niet meer en hebben ons huis dus nooit gezien. Op deze manier zijn ze toch een beetje bij me en is er iets van de sfeer van hun huizen die in ons huis voortleeft.  

Mijn opa's waren allebei bijzondere mensen. Beer heeft gelukkig nog één van hen gekend: de opa van de linkerstoel. Hij hield van degelijkheid en vond veel dingen overbodige luxe. Maar hij had een paar passies waar hij hartstochtelijk over kon praten, zoals genealogie, sterrenkunde, natuurkunde en natuurlijk het maken van meetinstrumenten, zoals hij vroeger in de fabriek deed. Veel mensen bewonderden hem om zijn kennis en warme belangstelling op dit soort gebieden en om de goede conditie die hij tot op hoge leeftijd nog had.

De opa van de rechterstoel was operazanger. Hij was heel lief en gewoon. Af en toe had hij van die opmerkingen als "Goed je best doen op school, hoor!", maar bij hem en de bijbehorende oma mocht ik altijd zijn wie ik wou. Ze speelden graag met mij en gaven mijn fantasie alle ruimte. Ik mocht allemaal dingen die ik thuis niet mocht, zoals met je bord op schoot tv kijken als toevallig net onder etenstijd je favoriete tv-programma kwam, of zomaar een cadeautje uitkiezen terwijl er niets te vieren was.  
 
Het is fijn om met dit soort functionele spullen een tastbare herinnering aan hen te hebben.  
 

woensdag 12 oktober 2011

Verlichting

Het is weer tijd voor een huisblogje, want in de afgelopen weken is er weer het een en ander opgeknapt. Eindelijk hebben we nu 'serieuze' verlichting door het hele huis. We hadden gelukkig al wel licht, dankzij mijn handige collega die kwam helpen klussen. Hij zit op kantoor in het 'Technoteam', dat klinkt alsof hij heel goed kan dansen op techno (misschien kan hij dat ook wel), maar wil eigenlijk zoveel zeggen als dat hij één van de collega's is aan wie je kunt vragen een lamp te vervangen. Als hij toevallig bij je in de buurt woont, blijkt hij zich zó goed van zijn taak te kwijten dat hij dat ook bij je thuis komt doen! We waren erg blij met zijn hulp, maar niettemin zag de noodoplossing er natuurlijk niet zo charmant uit: 


Nu was de Toneelman al eens eerder langsgekomen om deze noodconstructie te vervangen voor onze mooie IKEA-lampjes, maar daarvoor moest hij in het plafond boren en dat bleken onze buren niet zo leuk te vinden. We besloten een nieuwe afspraak hiervoor te maken en dan ruim van tevoren de buren te informeren over het lawaai, in de hoop het dan in één keer af te kunnen maken. Door wederzijdse drukke agenda's moesten we even geduld hebben, maar nu is het dan zo ver! Alle kale peertjes zijn vervangen door deze plafonnières:


Okee, de benaming 'plafonnière' is misschien wat chique, maar wij vinden ze erg mooi vanwege de basale vormgeving. Dit geeft rust en ruimte om nog hier en daar een paar sfeerlampjes neer te zetten. Daar gaan we voorlopig nog niet echt speciaal naar op zoek. We hebben wel iets in gedachten, maar dat is nogal prijzig en voorlopig zijn we al heel blij dat deze lampen in ieder geval hangen.   

vrijdag 7 oktober 2011

Deze week zag ik... een zelfgemaakt popje

Van onze vaste club studievriendinnen, waarmee we onderhand al tien jaar lief en leed delen, is de eerste vriendin ongeveer een maand geleden moeder geworden. Voor ons allemaal best 'een ding' denk ik zo. Er worden wel vaker kinderen om je heen geboren, maar binnen ons clubje... ja, dan worden we toch wel echt volwassen.

Zoiets wilde ik graag luister bijzetten met een echt persoonlijk cadeautje: iets zelfgemaakts. En dus maakte ik voor de baby dit knuffelpopje. Dat ging niet zo heel snel, want ik ben eigenlijk niet zo handig met naaien. Toch vind ik hem wel erg leuk geworden en mijn 'ambitie' is nu om voor elke baby die er in mijn omgeving wordt geboren, zo'n popje te maken.

Het is een zonnekindpopje en die vind ik altijd erg mooi vanwege hun basale vormgeving. Voor elke leeftijd is er een eigen zonnekindpop, aangepast aan de ontwikkeling van het kind op dat moment. Voor het allereerste stadium is er de knooppop, waarbij het voelen en knuffelen eigenlijk het belangrijkste is. Gaandeweg wordt een pop steeds meer een poppenkindje of een -vriendje, met haartjes, kleertjes en een basaal gezichtje. Dat gezichtje moet zo uitdrukkingloos mogelijk zijn, zodat het kind zelf kan verzinnen welke emotie de pop heeft.

Ook van die poppen voor oudere kinderen zou ik graag willen maken, maar dat is nu denk ik nog veel te hoog gegrepen voor mij. Ik heb inmiddels ook een winkeltje ontdekt waar ze allerlei mooie natuurlijke materialen verkopen voor het maken van dit soort poppen. Ook hebben ze daar vilt en sprookjeswol in de mooiste kleuren... leuk om allerlei sierpoppetjes of -figuurtjes van te maken. Ik wou dat ik de hele dag tijd had om te oefenen. In ieder geval heb ik vast een uitgebreide site gevonden over het maken van zonnekindpoppen. Wil je het ook eens proberen? Kijk dan hier.


Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

woensdag 5 oktober 2011

Liefs van Beer - Klopper

Beer raakt inmiddels lekker in een werkritme. Het gaat zelfs zo goed dat hij zichzelf 's avonds na zijn werk nog in staat acht om te gaan sporten. Geen wedstrijden, maar één keer per week een ontspannen, doch verkwikkend sportavondje, dat lijkt hem wel wat. En dus ging hij afgelopen week eens langs een paar sportclubs bij ons in de buurt.

Als je laat uit je werk thuiskomt en vervolgens weer op tijd op het veld of in de zaal moet staan, blijft er weinig tijd over om te eten. Boterhammen met omelet zijn dan een uitstekende oplossing. De afgelopen week at Beer dus een paar keer een snelle omelet. Nu moet ik even iets vertellen over ons omeletkloppertje. Dat kloppertje was tot afgelopen week nog nooit gebruik voor het kloppen van eieren.

Op kantoor gebruiken we zo'n kloppertje om warme melk uit de magnetron op te kloppen, wat bij benadering het melkschuim op een cappucino nabootst. Ik vond dit zo'n vondst (geen ingewikkelde apparatuur nodig om zelf cappucino te bereiden!), dat ik meteen zo'n eierkloppertje heb aangeschaft. Het werkt zelfs met koude melk, al zakt die dan wel een beetje in. Beer kende het oorspronkelijke gebruik van zo'n kloppertje echter helemaal niet en dacht dat het speciaal bedoeld was om melk te kloppen. Laatst was hij dus ontzettend trots op zichzelf dat hij helemaal zelf had uitgevonden dat je met die 'cappucinoklopper' ook eieren kunt kloppen voor een omelet. Een beetje de omgekeerde wereld...



dinsdag 4 oktober 2011

Ontzet


Voor ons een extra bijzondere Leidens Ontzet (oftewel 'drie oktober') dit jaar. Niet omdat er dit jaar een recordaantal haringen is uitgedeeld of omdat de feesten dit jaar vijf dagen duurden in plaats van twee. Dat laatste was het geval omdat de 3 October Vereeniging, die elk jaar alle festiviteiten rond deze herdenking organiseert, dit jaar 125 jaar bestaat. Natuurlijk wel een beetje omdat het onze eerste drie oktober is dat we samenwonen (zie in de collage de vlaggen in de flat bij ons aan de overkant!), maar ikzelf vierde tijdens 3 oktober nog een ander jubileum samen met een dierbaar vriendinnetje: wij vierden 25 jaar vriendschap.

We kennen elkaar al sinds de kleuterschool en hoewel we sinds groep 6 niet meer bij elkaar in de klas zaten, zijn we altijd contact blijven houden. Ongemerkt kenden we elkaar in februari alweer 25 jaar. Dat bedachten we ons echter pas een paar weken geleden, toen allang was afgesproken dat ze bij ons zou komen tijdens de 3 oktoberfeesten. Dus...nog een extra reden om er een feestje van te maken!

Hier kun je meer lezen over de jaarlijkse activiteiten rondom 3 oktober in Leiden.