zaterdag 23 juni 2012

Oud gedaan?

Het blijft me bezighouden, hoe je - eenmaal volwassen - ineens belangstelling kunt krijgen voor onderdelen van je opvoeding waar je je vroeger tegen wilde afzetten. Ik schreef er hier al eerder een blogje over. 

Ik had zelf bedacht dat als je ergens heel enthousiast over bent (zoals in het geval van mijn ouders klassieke muziek) en heel graag wilt dat je kind dat ook oppikt, je beter kunt laten zien hoe blij je er zelf van wordt in plaats van het je kind als iets heiligs op te dringen. Het leek me dat je eigen enthousiasme dan aanstekelijk werkt, zoals je op school ook wel een bepaald vak leuk kunt gaan vinden door een leraar die er zo boeiend over kan vertellen. 

Maar daar had ik niet op Beers jeugdervaringen gerekend. Volgens hem blijkt dit namelijk ook niet altijd de juiste strategie te zijn. Zijn vader was een enthousiast amateurviolist. Nadat hij was uitgekeken op het klassieke repertoire en de viool een aantal jaren niet had aangeraakt, begon hij toen Beer klein was weer met vioolspelen, maar dan met Ierse folkmuziek. Hoewel hij hier dus zelf erg blij van werd, bezorgde het Beer bijna een hekel aan dit muziekgenre. Hij associeerde dit met het dagelijks langdurig oefenen van zijn vader, wat natuurlijk niet meteen de meest muzikale resultaten opleverde. Inmiddels is die latente hekel wel wat gezakt, maar het geeft maar weer eens aan dat enthousiasme overbrengen ook nog een vak apart is.

1 opmerking:

  1. Tja dat is waar. Je hebt mij wel te pakken hoor met je enthousiasme!

    BeantwoordenVerwijderen