Deze week zag ik... als een toneelkijker

Bij mijn favoriete theater (dat van het stageverslag) hebben ze al jaren het zogenaamde Toneelkijkerproject. De toneelkijkers zijn een vaste groep mensen die aan het begin van het theaterseizoen zich inschrijven voor zo'n tien à twaalf voorstellingen gedurende het seizoen. Voor of na elke voorstelling wordt er speciaal voor hen iets extra's georganiseerd, zoals een voorbeschouwing of een nagesprek. Je krijgt dan korting op die voorstellingen en in ruil daarvoor schrijf je een soort recensietje voor het theater. Als stagiair mocht ik destijds al die recensies verwerken tot een boekje voor alle deelnemers en de optredende gezelschappen. Dat was erg leuk om te doen!

En nu ben ik zelf voor het eerst toneelkijker. Vanaf dat ik ervan hoorde vond ik het al een leuk concept, maar eerder schreef ik zelf recensies voor een theaterwebsite en was het dus (nog) niet echt iets voor mij. Nu die website inmiddels uit de lucht is en ik toch graag veel theater wil blijven zien (en ook nieuwe dingen op dat gebied wil ontdekken), vond ik het tijd om eindelijk toneelkijker te worden.

Je kunt als toneelkijker kiezen uit verschillende series: dans, toneel of een combinatie van beiden. Ik koos voor de combinatie en zag deze eerste avond meteen een voorstelling waar alledrie in terugkwamen. Een onverdeeld succes vond ik dat niet, maar er zaten zeker mooie stukken en vooral ook originele vondsten in. Al met al was het dus best een inspirerende avond. Ik ben benieuwd naar de volgende voorstelling...

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

Lunchpauze - Van der Linde

Als je het niet weet, loop je er straal voorbij. Temidden van de schreeuwerige winkelpuien op de Nieuwendijk zit, ongeveer ter hoogte van de Hema, de banketbakkerszaak Van der Linde. Dankzij de verhalen en vooral de traktaties van sommige collega’s ontgaat dit winkeltje mij niet meer wanneer ik door deze drukke winkelstraat loop! Het is een heel smal winkelpand, met boven de ingang een uithangbord in nogal gedateerde opmaak. Veel Amsterdammers komen hier in hun lunchpauze een kroketje halen, of op een zonnige dag een bekertje slagroomijs. Dat zit gewoon in een sober plastic koffiebekertje, maar smaakt zeer ambachtelijk. De insteek van deze zaak is duidelijk: geen opsmuk, het draait om de kwaliteit van de producten.

Heb je wat te vieren, dan zijn de slagroompijpjes van Van der Linde een echte aanrader. Het zijn een soort mergpijpjes, maar in plaats van cake zit het marsepeinen omhulsel vol met slagroom. Nog zo’n heerlijke specialiteit van dit kleine bakkerijtje.

Dit was het laatste blogje in de serie Lunchpauze, waarin ik bijzondere winkeltjes in Amsterdam beschreef die ik soms in mijn halfuurtje lunchpauze  bezoek. Wil je alle pauzewinkeltips nog eens lezen? Klik dan hier.

Handtasschatten

Afgelopen weekend was ik in Coevorden. Ik was er nog nooit eerder geweest en zal er waarschijnlijk ook niet snel weer komen. Toch heb ik een mooie blijvende herinnering aan het middagje winkelen aldaar: een nieuwe schoudertas. In principe vind ik damestassen tuttig, maar toen ik mijn oude tas destijds in de winkel zag staan, leek hij zó bij me te passen dat ik me daar niets meer van aantrok. Die tas van soepel chocoladebruin imitatieleer was elegant en toch stoer, handig en praktisch vanwege zijn formaat en allerlei vakjes met ritsjes. Prima voor kantoor, maar ook naar feestjes, want hij paste zowel bij een gebleekte spijkerbroek als bij een hip jurkje. Ik had hem graag honderd jaar willen gebruiken, maar helaas was hij na ruim twee jaar alweer versleten. Hoewel ik de meeste tassen nog steeds tuttig vindt, ging ik op zoek naar een nieuwe.

En nu is er die tas uit Coevorden. Toch maar van stof, in de hoop dat dat wat degelijker is. Van hetzelfde merk als de portemonnee die ik sinds mijn zestiende heb. Hopelijk is dat een goede indicatie voor de levensduur van dit ding. Weliswaar is hij stoer en elegant, maar toch zo anders. Ik verplaatste al mijn ‘altijd-bij-je-hebben-spullen’ naar mijn nieuwe tas, wat me inspireerde tot de bovenstaande foto à la ‘jaszakschatten’. Voor veel vrouwen is hun tas een soort verlengstuk van henzelf en ze voelen zich onthand wanneer ze aan een vervangend exemplaar moeten wennen. Annie M.G. Schmidt beschrijft het wisselen van tas als een weemoedige fase, bijna zoiets als verhuizen of reïncarneren. Dat lijkt me wat overdreven, maar grappig gevonden is het wel. Hieronder een beeldend fragment van het stukje dat ze hierover schreef in Alleen voor dames:

Lunchpauze - Saskya & Co

In het gedeelte van Amsterdam waar ik werk, zijn behalve de leuke winkeltjes die ik hier bespreek helaas ook erg veel van die standaard souvenirwinkels. Ik zou mijn lunchpauze dagelijks kunnen doorbrengen in een andere souvenirwinkel, op zoek naar zo'n 'hippe' muts met wietplantmotief of zo'n fantastische tas met 'Amsterdam' erop. Ach, het maakt eigenlijk niet zo veel uit wat het is en hoe smakeloos, als je er maar aan kunt zien dat je in Amsterdam geweest bent. Natuurlijk heb ik een hekel aan dit soort toeristenmeuk, en ook aan het soort toeristen dat dit koopt trouwens. Dagelijks zie ik wel van die groepjes jongeren die alleen maar naar Amsterdam komen om te blowen, te zuipen en een bezoekje te brengen aan het 'red light district'.  Doorgaans zijn ze te herkennen aan het lawaai dat ze maken en aan het volstrekt negeren van andere weggebruikers. Tsja, als alle musea verbouwd en gesloten worden, trek je als stad natuurlijk ook amper andere mensen aan.

Maar er is hoop! Er is een souvenirwinkeltje dat best lollige spullen heeft, namelijk Saskya & Co. Veel met Nijntje en bijvoorbeeld rompertjes met een fietsverkeersbord erop. Dat vind ik dan wel weer grappig. Ik kom er altijd langs als ik in mijn lunchpauze naar de Haarlemmerstraat loop en vice versa, en daarom krijgt dit grappige winkeltje hier een plekje. Ik kom er eigenlijk nooit, want ik heb geen souvenirs nodig. Misschien moet ik er eens iets voor mijn Japanse penvriendinnetjes kopen...

Klik hier om te lezen over eerdere lunchpauzes.

Het pauperparadijs

Beer is een fanatiek leesbeest. Zo’n echte lettervreter: hij leest graag, snel en veel. Met onze steeds voller wordende boekenkast kan zijn leeshonger aardig gestild worden, maar regelmatig leent hij ook boeken van zijn ouders. Een boek dat we momenteel van hen te leen hebben en allebei hebben verslonden, is ‘Het pauperparadijs’ van Suzanna Jansen. Ikzelf lees ook graag, maar veel minder snel dan Beer. Als ik een boek in een paar dagen uit heb, moet het dus wel heel boeiend zijn en dat was met dit boek zeker het geval.

‘Het pauperparadijs’ is een bijzonder boek. Het gaat over het ontstaan en functioneren van de heropvoedingskolonie Veenhuizen, in de buurt van Assen. Behalve dat het interessant is om te lezen hoe deze vanuit idealisme opgerichte kolonie zich naar verloop van tijd ontpopte tot strafinrichting, is het ook nog eens aangrijpend hoe de geschiedenis van dit fenomeen samenhangt met de familiegeschiedenis van de schrijfster. Generaties lang was haar familie met de kolonie verbonden. Van oorsprong doordat één van haar voorvaderen er een baantje als opzichter kreeg, ogenschijnlijk helemaal zo gek nog niet. Destijds was de kolonie bedoeld om arme mensen een kans te geven om een zelfvoorzienend bestaan op te bouwen. Een mooi initiatief, maar helaas ontstonden er grote verliezen en gaandeweg werd het steeds meer een verzamelplaats voor bedelaars en landlopers. In haar boek laat Suzanna Jansen zien welk stempel haar familie met zich meedroeg en hoe ze zich schaamden voor hun armoede.

Jansen is journalist en werkte als correspondente. Dat merk je aan de vaart in haar schrijfstijl. Ze neemt je echt mee op stap en vervlecht de geschiedenis met het verhaal van haar onderzoek. Zo voel je je als lezer betrokken bij haar familie. Ze beschrijft gedetailleerd wat ze tegenkomt en af en toe word je even teruggeworpen in de wereld van alledag door de mooie babbel van een projectontwikkelaar, de yuppendrukte in de negen straatjes of een beschrijving van de spiegelkantoren die je ziet vanuit de trein van Amsterdam naar Leiden.

Beer heeft wel eens verteld dat hij als klein jongetje soms niet wilde ophouden met lezen en dat zijn vader hem dan voortduwde terwijl hij al wandelend een boekje las. Bij het lezen van dit boek had ik daar ook behoefte aan, want ik had de grootste moeite om het af en toe weg te leggen. En soms dacht ik tijdens het lezen: wat bijzonder om zulke gedetaileerde informatie over je voorvaderen te hebben. Als ik later groot ben, ga ik ook een boek over mijn familiegeschiedenis schrijven.

Deze week zag ik... een symbolisch tafereeltje

Het was zo'n dag dat ik van hot naar her had gerend: 's ochtends gewerkt aan mijn artikel voor ons bedrijfsblad, hier en daar wat schoonmaken en opruimen in huis, 's middags koffiedrinken met een studievriend en nog snel even boodschappen halen voordat Beer thuiskwam. Aan het eind van de middag kwam ik thuis en ging eens lekker zitten met een boekje.

Sinds we in ons nieuwe huis wonen, hebben we het oliebrandertje nog bijna niet gebruikt en ik besloot het in ere te herstellen, net als de mooie Leaf Man-schaal die nu op onze salontafel staat. Eerder durfde ik die niet uit zijn knalplastic te halen omdat er nog te veel geklust moest worden en ik bang was dat er iets op zou vallen of iets dergelijks.

Ik ging rustig zitten op de bank, telefoon en agenda bij de hand en toch even chillen. Ik las mijn boek, maar ineens keek ik op en staarde wat dromerig voor me uit. "Wat grappig", dacht ik bij mezelf. "Zoals deze spullen nu op tafel staan en liggen, symboliseert een beetje mijn dagelijks leven." Ik word geleefd door mijn agenda en de 'moderne technologie' (deze aanhalingstekens omdat ik heus wel weet dat mijn telefoon niet zo hip is), maar op de achtergrond is daar altijd het bewustzijn van het licht en van het leven in en achter en door de dingen heen (daarvoor staat de natuurgeest op de schaal). Helemaal daar weer achter is toevallig de plank met filosofieboeken. Ik vind het belangrijk om die te lezen, maar ik kan het alleen maar als ik er voldoende rust en energie voor heb. Je bewust zijn is één, maar er ook nog studie van maken is twee. Daarom nog extra symbolisch dat die er weer achter staan.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

Lunchpauze - Het Grote Avontuur

Nog een winkeltje in de Haarlemmerstraat dat echt even genoemd moet worden: Het Grote Avontuur. Hier kun je terecht voor allerlei fijne nostalgische en (semi-)vintage artikelen: retro ansichtkaarten, een rolletje behang, blikken speelgoed, snoezige stofjes, kussens, opbergdozen, lampjes, chinese babyschoentjes of hippe houten klompen. Die verrassende combinatie van - meer praktische, maar ook puur decoratieve - spullen geeft de winkel een geheel eigen stijl. Regelmatig hebben ze weer nieuwe dingen in het assortiment, zoals nu de Franse schoolplaten of de kleurige Chinese boeken over Europese woninginrichting (kan mezelf nauwelijks bedwingen...).

De mensen van  Het Grote Avontuur begrijpen ook dat je soms alleen maar binnenloopt om geïnspireerd te worden, niet altijd om accuut iets te kopen. Er is een hoekje gemaakt waar je rustig oude edities van bladen als de Elle Wonen kunt inkijken en ook is er een inspiratiekast met nostalgische prullaria die niet te koop zijn. Dit maakt dat je je al gauw op je gemak voelt in de winkel en lekker de tijd neemt om rond te neuzen.

De zaak is niet zo gek groot, maar telt toch maar liefst drie verdiepingen: op de eerste etage vind je servies en grotere meubelen, op een inspirerende manier uitgestald alsof je in een huiskamer bent, op de begane grond kun je terecht voor vrolijke snuisterijtjes en is een impulsaankoop niet ver weg. Heb je je dan nog kunnen inhouden, ga dan eens kijken in de kelder, waar alle koopjes staan uitgestald. Voor elke beurs is er wel iets leuks te vinden en zo kan iedereen die van vintage en retro houdt wel iets leuks vinden in deze avontuurlijke winkel.

Meer lunchpauzewinkeltips? Klik hier.

Wat ik van de DE-punten kocht...

Vorige maand blogde ik al over al die Douwe Egbertspunten die ik van mijn attente collega's kreeg. Ik beloofde toen dat ik nog iets zou vertellen over mijn plannetje met die punten.

Ik ben een groot fan van het DE Oililyservies. Twee jaar terug kreeg ik al de Oilily theepot. Dat is overigens best een grappig verhaal; ik heb er namelijk twee. Mijn moeder en mijn toenmalige collega's en mijn vriendinnen en nog allemaal andere lieve mensen hadden voor mij punten gespaard, zodat mijn moeder als verrassing voor mij die theepot van de punten kon kopen voor mijn verjaardag. Beer wist dat niet en wilde mij graag een superromantisch verjaarscadeau geven: die Oilily theepot die ik zo graag wilde hebben. Helaas was die toen niet meer in de dichtstbijzijnde DE-winkel voorradig (hoe kon dat nou?) en is hij helemaal naar Venlo (!) gegaan, om daar - nota bene zonder DE-punten - de theepot voor mij te kopen. Het was natuurlijk heel raar om dankzij zoveel goede bedoelingen ineens TWEE van die theepotten te hebben, maar op aanraden van een vriendin (de moeder van onze logé van afgelopen weekend) heb ik ze maar allebei gehouden en inmiddels vind ik het wel een heel geruststellend idee dat àls-ie stuk valt, er altijd nog eentje is.

Na deze uitbundige start van mijn Oililyserviescollectie had ik daar zelf alleen nog maar twee theetipjes bij kunnen sparen. Ik drink namelijk geen DE-koffie en hou ook heel erg van kruidentheetjes van bijvoorbeeld Piramide of Yogi Tea en ja, dan gaat het niet zo hard, hè.

Met de punten die ik onlangs kreeg, kon ik mijn servies echter substantieel uitbreiden. Ik heb namelijk vier mooie gebaksbordjes uitgezocht. Zulke mooie bordjes moeten natuurlijk even ingewijd met een feestelijk baksel (wat uiteraard ook ter ere van de logeerpartij was): mijn eerste zelfgebakken cupcakes!

Logeren

Alweer een tijdje geleden boende ik Beers Lego. Nu zijn ook zijn piratenschepen weer schoon, en meteen was er iemand die er graag mee wilde spelen. Het afgelopen weekend stond onze hele eettafel vol met Playmobil en vanmiddag was ook de salontafel in beslag genomen door een groot spelbord, bordspelgeld, dobbelstenen en aanverwante zaken. Onze huiskamer was één groot speelhol geworden. Dat lieten we overigens gewoon zelf ontstaan, hoor. Ons keurig opgevoedde logeetje wilde telkens alle Playmobil weer netjes opruimen, maar wij zeiden: "Nee hoor, laat maar lekker staan. Dan kunnen we morgen meteen weer verder spelen."

Het huis is nu dusdanig op orde dat we logees kunnen ontvangen. Een enkele laatste verhuisdoos kan nu makkelijk even opzij worden gezet als er ergens een luchtbedje moet liggen. Afgelopen weekend was mijn voormalig oppaskindje de eerste en komend weekend komen er studievrienden van Beer. Wat hebben we genoten dat dat jochie er was. Met hem op stap naar Open Monumentendag: luisteren naar een heksenverhaal, een speurtocht met historische figuren en nog veel meer. We eindigden onze monumententocht in ons favoriete pannenkoekenhuis met e-nor-me pannenkoeken. Hopelijk heeft onze logé net zo genoten als wij.

Ik geniet er ook van om te zien hoe Beer met hem omgaat: wat stoerder, wat stoeieriger en met minstens evenveel plezier als ik. Ik zie hoe we elkaar aanvullen in de omgang met zo'n mannetje. En ik fantaseer stiekum even verder...

Deze week zag ik...

... dat Beer 's avonds na het werk weer achter zijn computer kruipt. De eerste tijd als IT'er vond hij dat hij overdag al genoeg computers zag en beperkte hij zich 's avonds tot het lezen van een ouderwets papieren boek. De afgelopen week was hij echter weer heel fanatiek bezig in zijn studeerkamertje. Hij heeft namelijk een website gemaakt met zijn allerbeste foto's.

Eén van de dingen die ik meteen leuk aan hem vond, is zijn manier van kijken naar de dingen om zich heen en hoe je dat terugziet in zijn fotografie. Hij houdt ervan om op straat te lopen en snel een bijzonder moment, een markant persoon of een grappig detail te fotograferen. Ik vind het zo leuk hoe hij door het gewone heenkijkt en er het ongewone in weet op te merken. Het heeft iets poëtisch. Daarnaast heeft hij een kleine fascinatie voor het fotograferen van vervallen gebouwen, met graffiti, zonder ramen: het kan niet krottig genoeg zijn. Dit vormt voor hem een mooi contrast met de wegwerpmaatschappij, waarin alles perfect en gladjes dient te zijn. Juist iets dat vervallen is, kan een heel verhaal vertellen. Door het eigen karakter krijgt zoiets dan een ruw soort schoonheid.

Benieuwd naar de foto's? Breng een bezoekje aan de website. Veel plezier!

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

Museumnacht

Zaterdag was het museumnacht in Den Haag. Wij waren er ook, maar maakten ons eigen culturele programma en lieten het museumgedruis geheel links liggen.

Sinds Beer en ik in 2009 op Over het IJ de voorstelling Wiek van Boukje Schweigmann zagen, zijn we fan van Boukje. De hypnotiserend draaiende molen, de danseressen die dan weer met de wieken samen, dan juist weer er tegenin leken te dansen, hun sierlijke lichamen in contrast met de ruwe aarde van het dansoppervlak en niet te vergeten de prachtige muziek van Douwe Eisinga: dit alles maakt dat we Wiek één van de mooiste voorstellingen ooit vinden. 



We waren dus erg benieuwd toen we hoorden dat ze voor haar nieuwe voorstelling, Zweep, in een klooster bij taoïstische monniken was geweest om inspiratie op te doen. Zou deze nieuwe voorstelling net zo meditatief worden als Wiek?  Ik reserveerde snel kaarten toen ik hoorde dat de voorstelling in het Atrium van het Haagse stadhuis te zien zou zijn (dat het dan ook museumnacht in Den Haag was, wist ik toen nog niet). We werden niet teleurgesteld: weer raakten we in trance, deze keer door de repetitief klappende zwepen. Het begin van de voorstelling was meer meditatief, maar later werd de dans sensueel en zelfs humoristisch toen de danseressen met hun zwepen een groot insect met voelsprieten uitbeeldden. Het was weer een indrukwekkende ervaring.



foto: Jochem Jurgens

Omdat de voorstelling vroeg in de avond begon, stonden we om half negen alweer buiten. We besloten nog even een drankje te gaan drinken in het Filmhuiscafé. Beer ging even kijken wat voor films er zoal draaiden. Misschien nog een filmpje pikken… Komt hij ineens naar me toe en zegt: “We kunnen NU een film gaan zien als je wilt.” Ik weet dan alleen nog maar dat het gaat om de nieuwe film van Miranda July (van ‘You and me and everyone we know’). Haastig spoeden we ons de zaal in. De film blijkt al begonnen en we proberen de draad van het verhaal op te pakken.

Hoe groot is onze verbazing als na tien minuten ineens het zaallicht aangaat en de aftiteling begint te lopen! Het blijkt dat Beer zich heeft vergist en dat onze film drie kwartier later begint. Wat moeten we een stomme indruk gemaakt hebben om tien minuten voor afloop van de film de zaal in te rennen! We lachen ons rot en nemen nog maar een drankje. Uiteindelijk bleek het overigens een heel mooie film. Wil je een voorproefje zien? Kijk dan maar even hier.

Deze week zag ik... Pina

Pina is een prachtige documentaire over de danseres Pina Bausch, maar wel een anders-dan-anders-documentaire. Dat ze in 1940 in Solingen is geboren en in 2009 is overleden in Wuppertal, waar ze danspedagoge en artistiek directeur van het Tanztheater was, moest ik zelf opzoeken na het zien van deze film. In deze documentaire van Wim Wenders hoor je niets over het levensverhaal van de danskunstenares, maar geef je je puur over aan het genieten van haar werk.

Diverse dansers vertellen in een paar zinnen kernachtig hoe het is om met haar te werken. Verder zijn er vooral heel veel mooie dansscènes: in de aarde, in het water, op de dansvloer, in een bos en zelfs gewoon op straat tussen de stadsdrukte. Prachtig, die vele dansen waarbij de elementen een grote rol spelen. Ook zien we veel van Bausch' bekende choreografie Café Müller. Des te indrukwekkender wordt al die prachtige dans door het 3D-effect. Pina is namelijk de eerste arthousefilm in 3D.

Ik zie een vrouw op spitzen dansen op een industrieterrein. Even denk ik aan mijn oma, die als balletdanseres ook vaak spitzen droeg. Genieten van de prachtige dans denk ik even dat ik haar passie begrijp. Maar nee... mijn oma vond moderne dans 'gymnastiekoefeningen' en sprak er minachtend over. Klassiek ballet was voor haar het enige ware. Ik hou er niet van: om te doen en om naar te kijken. Bovendien denk ik dat de dans op het industrieterrein nog mooier, dynamischer zou zijn om naar te kijken wanneer die vrouw haar voeten niet zo hoefde te kwellen.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.