Deze week zag ik... Poppedijn

"Mijn ouders hebben een speelgoedwinkel," vertelde klasgenoot Daniël destijds tijdens een treinrit van Zeist naar Den Haag. Wat leek me dat bijzonder, als je ouders een speelgoedwinkel hadden. De winkel bleek ontstaan te zijn door de hobby van zijn moeder: poppen maken. Blijkbaar was ze de poppen gaan verkopen en gaandeweg kwam er nog allerlei ander speelgoed bij.

Ik heb Daniël al heel lang niet meer gezien, maar op een gegeven moment ontdekte ik welke winkel van zijn ouders was: Poppedijn, een prachtig winkeltje vol houten speelgoed, boeken, verkleedkleren, ansichtkaarten en bijvoorbeeld ook mooie stenen. Van de week was ik er even naartoe om wat stof te halen voor het maken van knuffelpopjes. De speelgoedwinkel in de buurt verkoopt het gekleurde tricot dat je daarvoor nodig hebt niet meer, dus ik moest op zoek naar een alternatief. Omdat ik wist dat Poppedijn uit die poppenmaakhobby was ontstaan, dacht ik daar toch wel niet voor niets te zullen komen. En inderdaad, er was een flink assortiment aan poppenmaakmaterialen te vinden!

Ik begon al met watertanden toen ik langs de Ostheimerfiguurtjes liep, maar ik moest verder naar achter in de winkel om de naaimaterialen te vinden. Op de plank met poppen zaten ook zelfgemaakte zonnekindpoppen. Ik nam er een paar voorzichtig in mijn handen: eentje met een fluwelen pakje en een wat grotere die leek op een soort boswezen. Ik raakte gewoon ontroerd van hoe mooi ze waren. Stel je voor dat ik op een dag ook zoiets moois zou kunnen maken! 

Een man en een vrouw (naar ik dus aanneem Daniëls ouders) stonden samen in de winkel. De man vroeg of hij me kon helpen en gaf een heldere uitleg over hoe ik het eenvoudigst met de door mij gewenste materialen kon werken. Ik neem aan dat hij zelf niet dagelijks die poppen maakt, maar hij kwam heel deskundig over. Echt grappig om zulke uitleg van een man te krijgen. Het werd drukker in de winkel en het echtpaar ging samen achter de toonbank staan. Wat moet dat heerlijk zijn, om samen met je man de hele dag tussen het houten speelgoed te staan. Dat zou echt niks voor Beer zijn. En voor mij eigenlijk ook niet: mij te stressvol om een eigen zaak te hebben. Wel erg leuk om te zien hoe een ander stel dit al jaren doet en er zo te zien veel plezier in heeft.

Kijk mee met de andere DWZI'ers bij Merula