Lunchpauze - &Klevering

De Amsterdamse Haarlemmerstraat is lang en biedt een grote variatie in leuke winkeltjes. Nu kan ik moeilijk de hele straat hier gaan aanprijzen en in mijn lunchpauze kan ik natuurlijk maar bij een beperkt aantal zaakjes per keer langsgaan.

Een winkel die ik vrijwel nooit oversla in deze straat is &Klevering. Hier staat het vol met hippe interieurspulletjes, mooi servies, origineel speelgoed en allerlei fijne dingen die je helemaal niet nodig hebt. De winkel is heel licht en de spullen hebben vaak felle kleuren, wat een stijlvolle winkelinrichting oplevert. Voor hippe merken als Bodum en Ferm Living of de papieren ontwerpen van Jurianne Matter ben je hier aan het goede adres. Ik heb nog steeds een beetje spijt van de Andy Warhol-koelkastmagneten die ik hier niet gekocht heb. Ze hadden hele coole Campbell Soup-magneten. Helaas waren ze wat te duur voor een impulsaankoop (en sowieso te duur voor koelkastmagneten). Toen Beer en ik overlegd hadden dat we ze toch wel erg graag wilden hebben, bleken ze uitverkocht en daarna heb ik ze nergens meer gezien. We zinnen nu op alternatieven om toch iets met het Campell Soup-blik in onze keuken te doen.

Weten waar ik eerdere lunchpauzes winkelde? Klik hier

Lunchpauze - By Popular Demand (BPD)

Op de hoek waar de Spuistraat en de Raadhuisstraat samenkomen, zit de cadeauwinkel By Popular Demand. Van buiten heeft het pand enkele mooie historische details, maar die vallen nauwelijks op vergeleken bij de drie grote etalageruiten waarachter zoveel hippe spullen te zien zijn. Handige keukenhulpjes, artistiek schrijfgerei, originele kaarten, kekke tassen... altijd inspirerend om zoveel moois bij elkaar te zien staan. Als ik iemand wil verrassen met een hip, origineel cadeau, weet ik dat ik hier kan slagen. Vaak als ik hier loop te snuffelen, zie ik een leuke gadget waarbij ik meteen denk: ‘oh, dat is echt wat voor ... (persoon X)’. Het gebeurt dan eerder dat ik een goede gelegenheid moet bedenken om diegene het bewuste cadeautje te geven, dan dat ik hier niet weet wat ik moet kopen. 

Behalve allerlei hippe en grappige spullen voor op kantoor, in de keuken of waar dan ook, verkoopt By Popular Demand ook een bescheiden assortiment boeken. Dit zijn voornamelijk glossy kookboeken met één thema (bijvoorbeeld groente, cupcakes of sushi) maar af en toe zit er ineens iets grappigs of aparts bij, zoals een zakboekje over etiquette (ik weet al wie ik daarmee aan het lachen ga krijgen, hihi).

Overigens moet ik me ook erg inhouden om hier niet standaard met een cadeautje voor mezelf naar buiten te komen, want heel goedkoop is het allemaal niet. Dat is ook geen wonder, want ze verkopen hier veel hippe merken: La Marelle, Werkhaus.de, Kikkerland, Derrière la Porte, Blafre etc.  Maar oh, wat zijn die themasetjes koelkastpoëzie toch leuk...

Alle eerdere lunchpauzes nog eens lezen? Klik hier

Feest

Afgelopen weekend vierden we Beers verjaardag: een huis vol familie en vrienden, bijzondere cadeautjes, zelfgebakken taarten en veel gezelligheid. Het weer werkte mee en dus konden we 's middags heerlijk met de visite op het balkon zitten - eindelijk. Het mooiste cadeau was ongetwijfeld de ballonvaart, die op een nader te bepalen datum zal plaatsvinden. Beer was best jaloers toen hij hoorde dat zijn vader zoiets op vakantie gedaan had. Hij wilde dat ook graag en dat leek mij een mooi cadeau voor als hij volgend jaar dertig wordt. Maar ja, nu moet ik iets anders verzinnen... ;-)

Deze week zag ik... lieve cadeautjes

Het was een week vol lieve en onverwachte cadeautjes. Een typisch geval van wie goed doet goed ontmoet? Vorige week ben ik zelf namelijk flink aan het shoppen geweest, op zoek naar verjaarscadeautjes voor Beer. En ineens krijg ik zelf allemaal lieve dingen.

Beer verraste mij zomaar op een middag met deze lieveheersbeestjes voor op ons magneetbord. We hadden er al eens over gedacht meer magneetjes te kopen, want er zaten er maar 4 bij en we kregen toch veel post die het ophangen waard was. Omdat ik erg van lieveheersbeestjes hou, was dit een mooie verrassing!

In diezelfde week bracht een lieve collega voor mij deze grote jodenkoekendoos Douwe Egberts-spaarpunten mee. Later die week kreeg ik nóg meer punten van weer een andere collega, die ze ergens in een la had gevonden. Voor al die punten wist ik meteen al een mooie bestemming. Daar kom ik in een volgend blogje nog wel even op terug.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

Lunchpauze - Puccini

Soms als er op onze afdeling iets te vieren is, krijgen we een klein doosje van die superlekkere Puccini-bonbons. Wanneer ik in mijn pauze over de Singel wandel, kom ik regelmatig langs dit heerlijke chocoladewinkeltje. Het is gevestigd schuin tegenover het standbeeld van Multatuli, wat voor de Neerlandici onder de lezers natuurlijk al een interessante attractie op zich is. J

 

Bonbons van Puccini zijn niet zomaar iets lekkers, maar Verwennerij met een hoofdletter. Ze zijn handgemaakt, hebben een hoog cacaogehalte en vaak een bijzondere vulling. De chocolaatjes zijn uitsluitend gemaakt van natuurlijke ingrediënten en bevatten geen conserveringsmiddelen. Niet te lang bewaren dus, alsof dat een probleem is...

 Klik hier om te lezen over eerdere lunchpauzes.

Nieuw begin

Is dit nu het EL CID-gevoel, het begin van je studententijd

Is dit nu het EL CID-gevoel, van nieuwe vrienden en gezelligheid

Je leert het kennen, het studentenleven

Nog wel wennen, maar dat duurt maar even

Ook al voel je je nog geen student, door de EL CID-week raak je snel genoeg gewend

Gisterochtend hebben ze zich weer verzameld op de Beestenmarkt: de nieuwe lichting eerstejaarsstudenten. De EL CID, de Leidse introductieweek is weer van start gegaan. Slaapspullen mee, zoeken naar het vak waarin jouw groepje moet staan. Nieuwe mensen waarmee je de hele week moet optrekken: zijn ze leuk, vervelend, doen ze dezelfde studie of niet? En die ene knappe jongen daar... zou hij ook in groepje 53 zitten? Spanning, blijdschap, trots, misschien angst... van alles gaat er om in die koppies, zo aan het begin van de week waarin ze hun studiestad en het verenigingsleven leren kennen.

Ik ben allang afgestudeerd en werk in een andere stad, dus ik heb ze helaas niet zien staan gistermorgen. Toch krijg ik een feestelijk gevoel bij het idee dat zoveel jonge mensen deze week die mooie stad en het studentenleven gaan ontdekken. Dat ze aan het begin staan van zo'n heerlijke, bijzondere periode. Je bereidt je voor op het werkende leven en leert zelfstandig worden, en tegelijkertijd kun je daar ook nog heel hard voor weglopen als je wilt.

Uit ervaring weet ik dat het nóg leuker is om in de organisatie te zitten dan om als deelnemer aan de EL CID-week mee te doen. Als crewlid heb ik stoelen klaargezet, kaartjes gescheurd, drankjes verkocht... het leukste was het schrijven van stukjes voor de dagelijks verschijnende EL CID-krant: met je dagbladshirtje aan heb je een mooi alibi om aan alles mee te doen, maar je ook op de vlakte te houden 'uit journalistieke overwegingen'.  En natuurlijk ben je dan heel trots als de volgende dag al die eerstejaars jouw artikeltje lezen.

Onderzoekend

“Wat een ruimte,” zeiden Beers studievrienden. Dat horen we wel vaker. Ons huis is zeg maar ‘op de groei’ uitgezocht. Zolang er geen eventuele kinderkamer ingericht hoeft te worden, hebben we ieder een eigen studeerkamertje. Dat is natuurlijk een heerlijke luxe. Ook bijvoorbeeld onze badkamer is erg ruim, maar daar merken we weinig van omdat er ook een wasmachine staat en bijna altijd wel een wasrek met schone was. Verder hebben we in onze slaapkamer een flinke kledingkast staan, en natuurlijk die heerlijke boekenwand in de woonkamer. Nee, we hebben het inderdaad niet slecht getroffen.

Het was echt gezellig dat Beers studievrienden kwamen. Ze vonden het eten lekker, bewonderden ons huis, snuffelden in onze boekenkast, waardeerden onze muziekkeuze, nestelden zich op onze bank en kletsten over van alles en nog wat. Het is grappig hoe deze historici onder elkaar praten over sommige maatschappelijke fenomenen. Twee van Beers vrienden zijn bezig te promoveren en je merkt hoe ze ook in het dagelijks leven hun onderzoeksbril op houden: “Dit, ja… dat komt waarschijnlijk door dat.” Op heel rustige toon analyseren ze de wereld om zich heen en bij één meisje is haar open, onderzoekende levenshouding erg opvallend. Zo oprecht verrast ze kan zijn over iets leuks of bijzonders dat ze tegenkomt of meemaakt; in mijn studententijd kon ik zelf ook zo zijn. Het versterkt elkaar als de mensen om je heen dat ook hebben. Ik dacht dat te kunnen vasthouden, maar je moet ook ruimte krijgen om je te kunnen verbazen.

En dan wassen ze ook nog voor je af, de lieverds. Traditie uit Beers studententijd, toen de groep vrienden telkens bij één van hen samenkwam op de studentenkamer om spelletjes te doen. Ze vonden het dan lullig om iemand in z’n eentje de afwas voor zes man te laten doen en deden dat dan met z’n allen. Ik kan dit soort tradities wel waarderen!

Deze week zag ik... het FOAM

Beer was een paar dagen naar zijn ouders, dus ík had nog weinig plezier van zijn vakantie gehad. Om deze week toch nog wat extra luister bij te zetten, gingen we samen naar het FOAM. We zagen daar onder meer een tentoonstelling van foto's die op een openbare computer waren achtergelaten door twee meisjes van een jaar of veertien. De fotograaf Willem Popelier had deze foto's bij toeval ontdekt en het verbaasde hem hoe snel hij via hyves, facebook en dergelijke heel snel allerlei informatie over deze meisjes had kunnen vinden. In de tentoonstelling zijn hun gezichten onherkenbaar gemaakt "Interessant," zei Beer. "Zo wordt je gedwongen meer op hun lichaamstaal te letten en op de compositie van het beeld." De anonimiteit van de meisjes leek hem bijzaak. Waar we het meest van onder de indruk waren, waren de foto's van Anton Corbijn en van de Scandinavische landschappen van Mischa de Ridder.

In het FOAM mag je geen foto's maken. Best raar voor in een fotomuseum. Of eigenlijk ook niet natuurlijk. In ieder geval wel jammer. Gelukkig kon ik wel het een en ander van hun site plukken, zodat jullie toch een kleine indruk krijgen van wat we hebben gezien:

Hoewel er veel te zien was en je aardig kunt ronddwalen in het FOAM, hadden we toch nog een stuk middag over. Dus aten we een broodje en slenterden we een beetje door het zomerse regenachtige Amsterdam. Onderweg kwamen we een designwinkeltje tegen met een ietwat ironische titel:

Misschien mede door de regen gunden we onszelf de tijd om heerlijk in allerlei boekwinkeltjes te snuffelen. Natuurlijk gingen we ook naar de Theatre & Film Bookshop, alwaar we even onze slag sloegen.

's Avonds kropen we thuis lekker tegen elkaar aan om een fijn dvd'tje te kijken. Wat een fijne samendag was dit. Nu nog één vakantiedag te gaan...

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.

Lunchpauze - Kitsch Kitchen Supermercado

Als ik even flink doorloop, kan ik in mijn pauze net een bliksembezoek brengen aan de Kitsch Kitchen Supermercado. Dit is het walhalla voor Kitch Kitschen-fans. Alles wat je maar kunt bedenken met die heldere kleuren en vrolijke bloemen, is er! Daarnaast verkoopt de Supermercado nog het een en ander aan vrolijk gekleurd spul dat goed bij de Kitch Kitschen-artikelen past, zoals bijvoorbeeld het kleurige plastic servies van French Bull.

Bij de ingang staan vrolijke plastic winkelwagens te wachten om volgeladen te worden met tafelzeil, tassen, schoolspullen, servies, speelgoed, meubeltjes en nog veel meer. Boven de hoofden van het winkelend publiek hangen piñata’s. Dat zijn van die Mexicaanse poppen of figuren die tijdens verjaardagen worden stukgeslagen, waarbij er allemaal snoep uit komt. Deze versiering draagt in mijn ogen zeker bij aan de feestelijke entree van de winkel.

De eerste etage is speciaal ingericht met wat grotere meubels, lampen, kralengordijnen en dergelijke. Beer kennende zou hij het niet zo op prijs stellen als ik daar uitgebreid ging shoppen en mede door het bliksembezoekkarakter blijf ik dan ook meestal beneden bij de wat kleinere spullen kijken.

Inspiratie

Beer heeft vakantie. Oorspronkelijk zouden we tegelijk vakantie hebben, maar als alles ver van tevoren vastgelegd moet worden en je ineens van baan verandert, lopen dingen wel eens anders. Gelukkig kon Beer bij zijn nieuwe baan toch nog een weekje vrij krijgen in de zomer. Nu dus. Zijn eerste vakantieochtend inspireerde hem tot een ontbijt bestaande uit kant-en-klaarpannenkoeken, banaan en chocoladepasta, en tot het maken van de bovenstaande foto. "Die mag je wel gebruiken voor je blog", zei hij meteen. En dat doe ik dus maar, want het is toch een beetje ons blog.

Lunchpauze - Himalaya

We blijven even in de Warmoesstraat, want nu je eenmaal de stomme sex- en drugstoeristenmeuk hebt getrotseerd, is het zeker de moeite waard om even bij Himalaya langs te gaan. Deze new-ageboekhandel ademt een heerlijk rustgevende sfeer. Er is een breed assortiment leesvoer over uiteenlopende religieuze en (semi-)spirituele stromingen en alles wat daarbij past, bijvoorbeeld een flinke kast kookboeken voor wie graag vegetarisch, veganistisch of bijvoorbeeld macrobiotisch wil eten. Ook is er een redelijke keus aan kinderboeken. Deels zijn dit bekende kaskrakers, maar voor een belangrijk deel zijn het kinderboeken die met spiritualiteit te maken hebben. Zelf heb ik er onlangs ‘Advaita sprookjes’ op de kop getikt, een prachtig geïllusteerd boekje voor kinderen vanaf ongeveer zes jaar, met sprookjesachtige verhalen waarin stilte centraal staat. Ik vind het erg knap hoe de auteur thema’s als reïncarnatie en het vergankelijke en onvergankelijke in jezelf in de verhalen heeft verwerkt, zonder uitleggerig of dogmatisch te worden. Verder verkoopt Himalaya dingen als wierook, meditatiecd’s, tarotkaarten en een bescheiden assortiment stenen.

Achterin de winkel is een gezellige theesalon, waar je even kunt uitrusten met een kopje kruidenthee of een vruchtensapje. Ook hebben ze heerlijke broodjes (hummus!) en zoetigheden, allemaal biologisch en heel verantwoord uiteraard.

Lego

Onlangs kwam een goede vriend op bezoek, die zijn Magic-kaarten heeft herontdekt. Beer was als puber ook een fanatieke Magic-speler en wilde wel een spelletje met hem meedoen. En dus moest de berging van onder tot boven doorzocht naar Beers deck. De kaarten zaten in de eenalaatse doos, dus in de weken dat hij alle verhuisdozen met ‘kinderspul’ doorzocht, trok ongeveer zijn hele jeugd aan mij voorbij. Het mooie hierbij als je als partners ongeveer even oud bent, is dat je zelf ook weer herinneringen kunt hebben aan de herinneringen van de ander. Ook wíj maakten een gestencilde schoolkrant, gingen een dagje naar de Efteling en hadden schoolzwemmen. Kattebelletjes, tekeningen, schriften met verhaaltjes en complete beschrijvingen van fictieve landen en hun oorlogstactieken (mét zelfgetekende landkaarten), kinderboeken... Beer besloot meteen maar uit te zoeken wat hij hiervan wilde bewaren en wat niet. Daar is hij flink wat avonden mee beziggeweest.

Aan mij de schone taak om zijn Lego en Playmobil te reinigen. Oerdegelijk spul en dus perfect geschikt voor jonge visite, maar het stonk nogal. Drie flinke schoenendozen vol Lego heb ik inmiddels door een sopje gehaald en er staan nog twee piratenschepen op een poetsbeurt te wachten. Ik doe dat graag hoor, dat jullie niet denken dat hij mij als schoonmaakslaaf gebruikt.

Vandaag kwam ik er eindelijk toe om alle losse blokjes, wieltjes en dergelijke bij elkaar in een grote plastic krat te stoppen. Alles ging nog eens door mijn handen om te zien of er echt geen viezigheid meer aan zat. Sommige bouwstukken zijn destijds niet uit elkaar gehaald. Bijzonder om zoiets in je handen te hebben. Alsof je even in contact staat met het kind dat dit bootje gebouwd heeft, met zíjn fantasie. Dat kun je ook hebben met een tekening, maar dan kijk je er toch van een afstandje naar. Met dit bootje in mijn handen leek het alsof het spel zo weer kon verdergaan.