Een tijdje terug waren mijn schoonmoeder en haar beste vriendin samen een weekendje naar Parijs. Mijn schoonmoeder is aardig Parisofiel, wat ze inmiddels ook aan Beer heeft doorgegeven. Ze gaat er zeer regelmatig heen en zodoende is Beer er ook al heel vaak geweest. Ons eerste buitenlandse uitstapje samen was dan ook een lang weekend naar de Franse hoofdstad, immers ook wel de stad van de liefde genoemd. Toen Beers moeder terugkwam van haar tripje, had ze allemaal fijne verwendingen voor ons meegenomen. Heerlijke macarons bijvoorbeeld, en boeken over Parijs en zijn inwoners. Bovendien kregen Beer en ik deze sleutelhangers, uit het museumwinkeltje van het Centre Pompidou. Beer kreeg de blauwe en ik de rode. "Voor jullie huissleutels, als jullie straks samenwonen", had ze gezegd. Volgens mij hadden we toen nog niet eens de sleutel van ons huis gekregen, maar inmiddels zijn de vrolijk gekleurde touwtjespringers vastgeketend aan onze sleutelbossen.
Behalve dan dat ze er leuk gestileerd uitzien, moet ik ook aan Centre Pompidou denken als ik ernaar kijk. Voordat ik er met Beer was, was ik er al eens eerder geweest. Toen we er samen waren, was er echter een tentoonstelling van mijn held Wassily Kandinsky. Een heerlijk overweldigend bad van kleuren en vormen! Meestal vind je op een tentoonstelling één of twee schilderijen het mooist. Daar kon ik het werkelijk niet zeggen, allemaal zo prachtig en kleurrijk. Ook aan het museumwinkeltje waar onze sleutelhangers vandaan komen, bewaar ik goede herinneringen. Echt supergrappige gadgets verkochten ze daar en ook keukenspullen van Pylones, inmiddels één van mijn lievelingsmerken, dat toen nog nergens in Nederland te koop was. Op twee fronten dus best romantisch, die sleutelhangers: gewoon om wat ze voorstellen (een spelend jongetje en meisje, net als wij) en als herinnering aan ons eigen eerste romantische reisje.
