Lego

Onlangs kwam een goede vriend op bezoek, die zijn Magic-kaarten heeft herontdekt. Beer was als puber ook een fanatieke Magic-speler en wilde wel een spelletje met hem meedoen. En dus moest de berging van onder tot boven doorzocht naar Beers deck. De kaarten zaten in de eenalaatse doos, dus in de weken dat hij alle verhuisdozen met ‘kinderspul’ doorzocht, trok ongeveer zijn hele jeugd aan mij voorbij. Het mooie hierbij als je als partners ongeveer even oud bent, is dat je zelf ook weer herinneringen kunt hebben aan de herinneringen van de ander. Ook wíj maakten een gestencilde schoolkrant, gingen een dagje naar de Efteling en hadden schoolzwemmen. Kattebelletjes, tekeningen, schriften met verhaaltjes en complete beschrijvingen van fictieve landen en hun oorlogstactieken (mét zelfgetekende landkaarten), kinderboeken... Beer besloot meteen maar uit te zoeken wat hij hiervan wilde bewaren en wat niet. Daar is hij flink wat avonden mee beziggeweest.

Aan mij de schone taak om zijn Lego en Playmobil te reinigen. Oerdegelijk spul en dus perfect geschikt voor jonge visite, maar het stonk nogal. Drie flinke schoenendozen vol Lego heb ik inmiddels door een sopje gehaald en er staan nog twee piratenschepen op een poetsbeurt te wachten. Ik doe dat graag hoor, dat jullie niet denken dat hij mij als schoonmaakslaaf gebruikt.

Vandaag kwam ik er eindelijk toe om alle losse blokjes, wieltjes en dergelijke bij elkaar in een grote plastic krat te stoppen. Alles ging nog eens door mijn handen om te zien of er echt geen viezigheid meer aan zat. Sommige bouwstukken zijn destijds niet uit elkaar gehaald. Bijzonder om zoiets in je handen te hebben. Alsof je even in contact staat met het kind dat dit bootje gebouwd heeft, met zíjn fantasie. Dat kun je ook hebben met een tekening, maar dan kijk je er toch van een afstandje naar. Met dit bootje in mijn handen leek het alsof het spel zo weer kon verdergaan.