Vandaag was ik op het symposium 'Tekst en communicatie in beleid: hoe woorden werkelijkheid worden', georganiseerd door studenten van de UvA. Het organiseren van zo'n middag is onderdeel van de masteropleiding 'Tekst en Communicatie - zoiets kenden we niet toen ik in Leiden Nederlands studeerde. Ook toen organiseerden studenten symposia, maar gewoon omdat ze dat leuk vonden. Dat is weliswaar een betere motivatie om het te doen, maar toch lijkt het me nuttig zoiets als opleiding verplicht te stellen.
Het was een interessante middag met informatieve en minder informatieve presentaties. Zo hoorden we bijvoorbeeld hoe een communicatieadviseur bij de gemeente Drechterland de pragmadialectische argumentatiefasen van Van Eemeren en Grootendorst toepast bij het analyseren en verbeteren van ambtelijke brieven. Erg leuk om te horen hoe zo'n wetenschappelijke theorie daadwerkelijk handvatten biedt in beleidscommunicatie. Verder passeerden de nodige afraders, zoals 'vaagtaal', voorzetselstijl en lijdende vormen, de revue.
Meerdere malen tijdens dit symposium moest ik denken aan het verhaal van De Brievenschrijver uit de bundel 'Stel je eens voor'. In die bundel staan de winnende verhalen en gedichten van een wedstrijd die NRC Handelsblad ergens eind jaren tachtig organiseerde. Ik kreeg het boek van mijn oma voor mijn achtste verjaardag. Erg grappig om te bedenken dat de vage standaardzinnen van de briefschrijver nog altijd actueel zijn. Het verhaal gaat ongeveer zo:
Er was eens een man die prachtige brieven kon schrijven. Iedereen zei dat hij daar eens wat mee moest doen en zo werd hij brievenschrijver bij de gemeente. Zijn brieven werden prachtige epistels, maar hij deed er veel te lang over en dus leerde hij gaandeweg steeds kortere, maar tegelijk ook steeds minder inhoudelijke en minder stijlvolle brieven te schrijven. Toen hij nog niet als ambtelijke brievenschrijver werkte, schreef hij vaak vurige liefdesbrieven aan zijn vriendin. Nu hij dagelijks zoveel brieven moest schrijven, kwam dat er echter bijna niet meer van. Op een avond besloot hij haar weer eens een hartstochtelijke brief te sturen. Maar na uren piekeren, kreeg hij niet meer dan dit op papier:
"Liefste, er is iets ergs met mij gebeurd. Help! Voor nadere informatie kun je je wenden tot mij. Wellicht ten overvloede wil ik erop wijzen dat ik van je hou."
Het verhaal is destijds geschreven door Chantal van Dam. Wat zou ze tegenwoordig doen, na het winnen van de wedstrijd? Ik kom er vast niet achter, want zo'n algemene naam is niet goed googlebaar. Is ze nu een landelijk bekend kinderboekenschrijfster (en heb ik dat even gemist?)? Of werkt ze misschien voor de overheid, als communicatieadviseur?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten