Jong geleerd?

Aan dit soort lp's met kinderconcerten bewaar ik wél goede herinneringen

“Maar, zoals dat gaat met opgroeien en volwassen worden, je verandert langzamerhand in hen die jou hebben voortgebracht.”  - een uitspraak van actrice Halina Reijn die ik onlangs las in het blaadje van Natuurmonumenten. Ze vertelde in een interview over hoe de natuur centraal stond in haar jeugd en hoe ze af en toe smachtte naar plastic speelgoed of synthetische kleding. Eenmaal volwassen zoekt ze juist graag de rust en schoonheid van de natuur weer op.

Dat afzetten tegen je ouders die bepaalde dingen te nadrukkelijk in je opvoeding willen verweven komt me bekend voor. En ook het feit dat je, eenmaal volwassen en vrij om zelf te kiezen, soms alsnog die dingen omarmt die ze je destijds wilden meegeven. Een voorbeeld daarvan is voor mij klassieke muziek. Daar werd ik altijd vrij dwangmatig mee geconfronteerd, om ‘de eer van de familie hoog te houden’ (muzikale vader en grootouders).  De meeste klassieke muziek deed me niets en iets als operazang kan ik eerlijk gezegd nog steeds niet waarderen. Inmiddels draai ik wel vrij vaak Bach, Vivaldi of iets dergelijks (niet al te bombastisch ;-)). Ik hou van heel veel verschillende soorten muziek en zonder enige dwang kwam ik op mijn muzikale ontdekkingstocht toch ook uit bij wat mijn ouders mooi vinden.

Zelf vrijwillig een klassieke cd opzetten doe ik nog niet zo lang. Het ontstond toen ik me een keer alleen voelde en mijn ouders miste, en bij wijze van troost de cd opzette die mijn vader had laten liggen om te draaien tijdens het klussen in het huis. Er stond een liedje op dat hij altijd op de piano speelde toen ik klein was. Hoewel het een tamelijk tuttig barokmuziekje is, is het me sindsdien ineens dierbaar.