Het waarom van vakantie

Veel mensen in mijn omgeving hebben de gewoonte om tijdens de zomervakantie verre oorden als India, Thailand of Mexico te bezoeken. Voor iemand die niet met buitenlandse reizen is opgegroeid, waarvoor de grote vakantie een periode was van eindeloos ongestoord spelen, een dagje naar de Efteling en een logeerpartij bij deze of gene, is het soms moeilijk te begrijpen wat mensen daar zoeken. Of in elk geval is het niet zo vanzelfsprekend om op reis te gaan als voor de meesten. 

Gevraagd en ongevraagd vertelden enkele collega's dat het fijne van dit soort reizen voor hen de soberheid is. "Je ziet met hoe weinig je eigenlijk toe kunt," zei de een. "In het dagelijks leven verzamel je zoveel spullen," zei een ander. "Maar is het dan fijn om even sober te leven met het idee en het vertrouwen dat er aan de andere kant van de wereld een comfortabel huis op je wacht?" vroeg ik. Want daar kon ik me nog wel wat bij voorstellen.

Nee, dat was het niet. Eigenlijk wilden deze mensen die sobere vakantieleefwijze ook in hun dagelijkse ritme voortzetten. Blijkbaar lukte dat dan toch niet. Wilden ze het dan niet graag genoeg? Ik kan me dus niet zo goed voorstellen dat je dat dan niet gewoon doet als je dat wilt, maar eerst in het vliegtuig moet stappen om mijlen ver weg sober te gaan zitten doen. 

Als ik zelf op reis ga, doe ik dat omdat er op de plaats van bestemming iets interessants te zien of te doen is, of anderszins iets te beleven valt wat ik graag wil meemaken. Het is dan fijn om zo min mogelijk bij je te hebben omdat je het allemaal maar mee moet slepen. Maar dat is van secundair belang. En sober leven, dat is voor mij (onder meer) dat je niet op vakantie gaat. Grappig hoe zulke opvattingen kunnen verschillen...