Gisteravond deden Beer en ik weer mee aan een theatertweetup. Hoe dat in zijn werk gaat, heb ik hier al eens beschreven. Deze keer gingen we naar een voorstelling van één van onze theaterhelden: Boukje Schweigmann. Van tevoren wisten we al dat er maar dertig mensen in de zaal konden, dus dat het een heel intiem stuk zou worden. Verder wisten we eigenlijk niets. En dat bleek eigenlijk precies de juiste manier om de voorstelling in te gaan.
In de voorbespreking legde Boukje namelijk uit dat ze graag speelt met de verwachtingen van het publiek. Meestal komen de toeschouwers gehaast na een dag werken, even snel gegeten te hebben en te oppas te hebben geïnstrueerd, naar een theater waar ze vervolgens op een stoel van een afstand naar het podium gaan zitten kijken. 'Laat maar eens wat zien', is dan vaak de houding. Om er vervolgens meteen een oordeel over klaar te hebben.
Bij voorstellingen van Boukje is dat anders. Bij haar voorstellingen zit je bijna nooit in die traditionele theatersetting en vaak werkt ze met bijzondere elementen, zoals water, zand, een grote wiek of een lange zweep. Deze keer doet ze dus iets met een spiegel en nee, ik ga verder maar niets verklappen...
Ik kan wel zeggen dat het een prachtige, magische voorstelling was en Beer vond het zelfs nog mooier dan de voorstelling Wiek (ook van Boukje), waarvan we eerder dachten dat dit de mooiste voorstelling ever was. Ben je nu toch heel nieuwsgierig? Kijk dan maar even naar dit filmpje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten