Deze week zag ik... Pina

Pina is een prachtige documentaire over de danseres Pina Bausch, maar wel een anders-dan-anders-documentaire. Dat ze in 1940 in Solingen is geboren en in 2009 is overleden in Wuppertal, waar ze danspedagoge en artistiek directeur van het Tanztheater was, moest ik zelf opzoeken na het zien van deze film. In deze documentaire van Wim Wenders hoor je niets over het levensverhaal van de danskunstenares, maar geef je je puur over aan het genieten van haar werk.

Diverse dansers vertellen in een paar zinnen kernachtig hoe het is om met haar te werken. Verder zijn er vooral heel veel mooie dansscènes: in de aarde, in het water, op de dansvloer, in een bos en zelfs gewoon op straat tussen de stadsdrukte. Prachtig, die vele dansen waarbij de elementen een grote rol spelen. Ook zien we veel van Bausch' bekende choreografie Café Müller. Des te indrukwekkender wordt al die prachtige dans door het 3D-effect. Pina is namelijk de eerste arthousefilm in 3D.

Ik zie een vrouw op spitzen dansen op een industrieterrein. Even denk ik aan mijn oma, die als balletdanseres ook vaak spitzen droeg. Genieten van de prachtige dans denk ik even dat ik haar passie begrijp. Maar nee... mijn oma vond moderne dans 'gymnastiekoefeningen' en sprak er minachtend over. Klassiek ballet was voor haar het enige ware. Ik hou er niet van: om te doen en om naar te kijken. Bovendien denk ik dat de dans op het industrieterrein nog mooier, dynamischer zou zijn om naar te kijken wanneer die vrouw haar voeten niet zo hoefde te kwellen.

Deze week zag ik is een initiatief van Daan en Roos.